Dünya Mevsimi

saray sanırken biz bu dünyayı

ve bilmeden siyahı

daldan dala konarken gençliğimiz

yaşamak ne güzelmiş

sarı sıcak yazların yüzü/müz

içimizde, karıncaların bitmeyen telâşı

ve ağustos böceklerinle

yarışan şarkılarımız

ve rengârenk coşkularımızla koşan

zamanlarımız vardı

nice hesaplar varmış bilinmedik

ne zaman

gözlerimizden toprağa

düştü ilk ışık

darada kalan siyahı o zaman gördük

uzun uykularla

beyazlara bürünürken can'lar

yolculuk, başka âleme başladı o zaman

ücrada şen bakışlar ararken gözler

mühürlendi gökte yaz

mavisiz kıyılara sürüldü yelkenler

yaşasak

hep hazan bahçelerinden geçecek

ve bin yıl sürecek bu sessizliğimiz

akşamı çağıran isimsiz rüzgâr

içimizde mütemâdiyen bir hezeyân

göğsümüzde oturan kara bulutlar

demirbaş kaldı üzerimize

yükledi yükünü gözlerimize

dünya, döner durur aynı yerde

şaştı bir kez /açmaz gözünü sabah

yine aynı tek yön bizde

bu dünya sırat’ında sesler

ölümün gümbürtüsünden kalanlar yalnız

dünya mevsiminde bitti yaz

17 Mayıs 2011

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....