Dünya tatlısı çocuklarımız

Gülüşüne dünyalar verilir çocuklarımızın. Anne olmayan, bu sevgiyi tadmayanlar belki bu kelimeleri abartılı bulabilir. Allah isteyen herkese annelik sevgisini tattırsın. Bir insana edebileceğiniz en güzel dua bence budur.

Evlenmeden önce sevginin aileme, yakinlarima, sevgilime ait oldugunu düsünürdüm. Tabii ki dogayi, insanlari, cocuklari vs. de severdim. Ama bana birsey olursa, geridekiler neler düsünür diye düsünmezdim. Sehirlerarasi yolculuklarda , hiz beni korkutmazdi, herhangi bir yerde bir olay olursa orada tanidigim var mi diye de. Ya da sokakta kavga eden iki cocuktan cok fazla etkilenmezdim.

Anne olacagimi ogrendikten sonra hayata bakişim, olaylara bakisim, dünya anlayisim degisti. Eminim bircok anne adayi ya da cocugu olan kimse beni anliyordur. Biraz gerilere, kendi cocukluguma, cocuklarimin bebek hallerine ve bugüne bir yolculuk yaptim.

Kendi çocukluğum gözümün önüne geliyor da , ben mi şanslıydım, yoksa çocuklarımmı daha şanslı karar veremiyorum.

Hayat tipki bir tiyatro sahnesi gibi, bizler de oyunculariyiz. Roller birbirine benziyor, herkesin replikleri ve sirasi farkli.

Sevgilerimle
Ayşe