Dünyanın sonunu getiren

Ufacık, muhteşem bir yer. Ellerini uzatıp dokunmaya kıyamazsın, incinir diye... Pamuklara sarıp evinin bir köşesine kaldırsan, sığdıramazsın... Nice ucsuz bucaksız mahzenlere... Bir orman, bir kuş, bir kartal, bir dere...Ömür boyu arasan başka birşey bulamazsın. Tanrı öyle istemiş, öyle yaratmış...Eşsiz bir hazine...eşiti yok, değeri sınırsız, dengi yok. Ne kadar, nereye kadar gidecek...zaman yok.
Ufacık bir yaratık yerleşmiş içine. Muhteşemlikte bir muhteşemlik daha...Orman uysun, kuşa uysun, kartala uysun, dereye uysun diye...birlik olsun, korusun, kollasın diye...

Ufacık yaratık, hayran kalmış her bir yaradılana...toprağı okşamış, ağacı okşamış, kuşu sevmiş, kartala özenmiş...Yıllar boyu derenin kenarında derin derin düşünmüş... Ayakta durunca bir gün, duyguları şaha kalkmış...Kötü olan duyguları hep önde gitmiş...

Bir gün bir balta yapmış, ağaç kesmiş bütün orman ağlarken...
Bir gün bir ok yapmış minik kuşu vurmuş kalbinden...bir daha hiçbir kuş yanına yaklaşmamış...
Bir gün kartalı kandırıp, ayağına ip bağlayıp, omuzunda dolaştırır olmuş, bütün güzelliklere ve iyiliklere inat...
Bir gün derenin yatağını değiştirmiş, zavallı sularla boğuşarak...kendi zavallığını düşünmeden...

Mutsuzluk, hüzün, eziyet katmış gittiği her yere...
Ormanlar, kuşlar, dereler o kadar çok ağlamışlar, inlemişler ki...En sonunda bu ufak, fakat zarardan başka birşey bilmeyen yaratığı bu muhteşem yerden atmaya karar vermişler...
Orman, zehirli otlarla, dikenli ağaçlarla dolmuş...kuşlar tedavisi bilinmeyen hastalıklar taşımaya ve yaymaya başlamışlar...Dereler önce zehirli sular saçmış etrafa sonrada bir daha bulunmamak üzere yavaş yavaş buhar olup gökyüzüne karışmış...Kartal her fırsatta bütün yırtıcı akrabalarıyla bu ufak yaratığa saldırmaya başlamış...

Bu olanlara iananamayan ufacık yaratık, bütün tanıdıklarıyla savaş açmış ormana, kuşlara, derelere...Umulmadık zamanda dereler çoşmuş, sellere karışmış, ormanlar yanmaya başlamış, kuşlar ölmeye....
Bu savaş hiç bitmemiş...

Ne kadar, nereye kadar gidecek...zaman yok.
Ufacık yaratığa sorsan; muhteşemlikden de öte olduğunu savunuyor...hala inatla...ve...ormanın, kuşun, kartalın, derenin gitmesini istiyor...
Tek başına yaşamasının mümkün olmadığını bildiği halde, bu muhteşemliği bir daha bulamayacağını bildiği halde...
Uzay denilen, sonsuz boşlukta ve karanlıkta yaşamayı bile göze alarak...