Durma yürü

hayat boyu zemherimi kendim kardım ellerimle

iğneyle kuyu kazdım kör karanlıklardan çıkarken

*

yalanın içinde doğruyu gören gözdü gözüm

içimi dolduranlardan taşan hüzünde

tökezledim durdum / durmadım yine de eğri çizgilerinde

*

zikre durmuş mürit gibi

yandım kavruldum her birinin ateşinde

hayrat dağıttım can suyumu

yavrusu doyduğunda doyan ana misâliydim

*

içimde durmayan tek şey dinginlikti

ıssız bir dağ yamacında

sabitlendi kaldı haykıran sesim

duymadı kimse duymadı beni

*

ömür dağarcımda doğrular var yalnızca

ihânet etmedim /bahara/ koşan çiçekti tomurcuğum

tükeniyor içimdeki zebil sular

sarardı sararacak yapraklarım

dallarımı budayan budayana

*

at gözlüğü takmış çoğunluk

gelecekte bir gün

üzerlerine yıkılır mı ördükleri duvarlar

*

bildiğim, umursuzca

şenlikli uçurtmalarla koşarken onlar

umarsız voltalarla huzursuz bacağımın kaldığıdır bana

*

ve hâlâ durma yeniliyorum hayata

yüreğim durma daim yürü diyor

yürü durma bildiğin doğru yolda

*

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir