Düşen Yapraklar

Sonbaharda düşen yaprakların üzerinde yürümek neden hoşa gider ? Romantizme şartlandırıldığımız için mi ?

Halbuki sonuç olarak, ölüdür onlar. Doğanın yavaş ve ahenkle ölümüdür. Baharda çıktığına sevindiğimiz, heyecanla büyümesini izlediğimiz filizlerin ölmesi, bir döngünün son aşamasıdır.

Kendimizi, her yıl ölen, doğanın bu zavallı bellediğimiz canlıları karşısında, güçlü hissettiğimiz için mi hoşlanırız ayaklarımızın altında ezilen, çıtırdayan yapraklardan.

Sonbaharın sertleşmeye yüz tutmuş rüzgarları ile son can kırıntısı elinden koparılarak alınan, belki özgürlüğe kavuşan, belki bilinmeze doğru savrularak uçuşan, nihayetinde sarı kahverengi ölü yapraklar tarlasına karışan, sonbaharın simgesi kuru yapraklar, görsel olarak hoştur hoş olmasına ama, sarı ve kahverengi hüzündür sonuçta, keza ölümde bir son, bir veda.

Mevsimler insan ruhunun değişkenliği ile mi değişir yoksa ? Biraz umut, biraz neşe, biraz hüzün, biraz uyku. Sonbaharı coşku ile karşılayan var mıdır, yaşasın doğa bir yıl daha öldü diyebilen. Nedir o zaman sonbaharın getirdiği hüzünde hoşa giden ?

Bize kendimizi mi hatırlatır yapraklar. Bir gün sende burada olacaksın derler çıtırdayarak ezilirken ayaklarımızın altında. Bizde, ''evet, geleceğimiz yer senin yanın, ama, hala ayaktayım '' diyerek dolaşırız üzerlerinde. Belki de bu yüzden hoşlanırız, yine başkaları öldü, ben kaldım diye...

Aralık 2011