Düşeyazmak (şiirler)

Uykusuz gözlerimiz irkilerek uyandı

Tarihin ziftli sayfalarından kara lekeli kalpleriyle geldiler.

Açtıkları kapıdan uzun cümleler getirdiler; çoğu boştu.

Taraflıydı, acı çekenleri yalnız bıraktı. Kötüler kazanırken,

bir de denklemişler hayatın keyfini,

alışkanlıklarımıza saydık yaşadığımız tüm kötülükleri.

İnat ettik acıyı yeğledik, inat etti acıyı verdi; gölgesizdi kalplerimiz,

Karanlıkta aradık gölgeleri, ateşi yakarken tenimiz.

Güneşin karanlık yüzündeydik, korkularımıza sarıldık,

Bize söylenenlere sarılınca kardeşimize sarıldık,

bilinmeyene sarıldık,

bilinen şaşırtmadı açtığı en kapanmaz yaralarla,

kendimize sarıldık.

Tarihin ziftli sayfalarından kara lekeli kalpleriyle geldiklerinde,

onlar için,

onların bitmez düşleri için,

ve ahlaksız ve fütursuzca,

yapıştık onların gözyaşlarına.

Bebekler doğurdular analar, yollarına yumuşak cesetler, ayakları temiz pak,
acılar son bulacak.

Yola gelecek insan, yola gelmeli,

yürürken eli yüzü gözü kan,

hedefe yürümeli.

Yaratırken Tanrı, hep bir eksik olmalı: insan…

Unutulan, bilerek unutan, onlara vermeli; kalplerindeki tüm nefrete: kağıdı kalemi, silahı, nükteyi, ekmeği, işi aşı ve tüm zevkleri

onlara bahşetmeli.

Sana,

Kalan, veya

Düşen,

Düşünde bile zavallı olmayı öğrenmeli.

Kahreden dünya, cımbızlı coşkun dünya, umurunda dünya, parlak dünya,

Tüm dünya

Eğilmeli…

Kötülük kazanıyor, kazanacak

Çünkü güneş zaptedilmedi.

-laflar ve gerçekler, tarihte kaç kez kesiştiler?-