Düşman değil rakibiz

Anayla kızı,

Babayla oğlu,

Kardeşle kardeşi görüşemez, konuşamaz, tartışamaz oldu!

Siyasette “hoşgörü” gittikçe azalıyor.

“Tahammülsüzlük” tırmanıyor.

Karşı görüştekiler birbirlerini tenkit edilecek “rakipler” olarak değil savaşılacak “düşmanlar” olarak görüyor. Bu da vatandaşı gerdikçe geriyor.

Çok tehlikeli!

Karşınızdakileri düşman olarak kabul ettiğiniz vakit; onları yok edilmesi, öldürülmesi gereken kişiler olarak görüyorsunuz.

Her yol mubah hale geliyor: Yalan-dolan, iftira, hile, çelme, kumpas, tezgâh…

Mücadele korkunç kirleniyor…

Sinirler ve ortalık dehşetli geriliyor.

İktidar ve yanlıları daha sakin olmalı, çünkü adı üstünde iktidarsınız, “güç”sünüz, güçlüsünüz, devlet imkânları elinizde… Yatıştırıcı, sükûnete davet edici olmalısınız.

Muhalefeti, tenkidi içinize sindirebilmelisiniz.

Elbette muhalefet de iktidarı içine sindirebilmeli.

“Sonsuza kadar iktidar olmalıyım, iktidarda kalmalıyım” düşüncesi ne kadar sakatsa, “hemen indirmeliyim, mutlaka indirmeliyim” yaklaşımı da o kadar sakattır.

Demokrasi kurallarını benimsemeli, içselleştirmeliyiz.

Tahammül ve hoşgörü eşiği mutlaka yükseltilmeli.

Herkes biraz daha sakin olmalı.

İktidardakiler de muhalefettekiler de bu memleketin, bu vatanın evlatları. Kimse kimseyi hain gibi görmemeli. Eleştiriler yıkıcı değil, yapıcı olmalı.

Ortalığı yatıştırmak, sükûneti sağlamak iktidara düşer. Şeyh Edebali’nin Osman Gazi’ye, yani “İKTİDAR”a öğütlerini hatırlayalım:

“Beysin! Bundan sonra ÖFKE BİZE; UYSALLIK SANA...

Güceniklik bize; GÖNÜL ALMAK SANA…

Suçlamak bize; KATLANMAK sana…

Acizlik bize, yanılgı bize; HOŞ GÖRMEK sana…

Geçimsizlikler, çatışmalar, uyumsuzluklar, anlaşmazlıklar bize; ADALET sana…

Kötü göz, şom ağız, HAKSIZ YORUM BİZE; BAĞIŞLAMA SANA...

Bundan sonra bölmek bize; BÜTÜNLEMEK SANA…” (Davetci.com’dan)