Düşünce gezileri

Hep bir şeyler anlatmak istersin yaşam boyu. Ama iç dünyanın ne kadarı cümlelere, kelimelere sığar ki... İnsanlar bir aysbergin, üstündekileri görebilir ancak. Ya en derinlerdeki görünmeyenler... Bir göz, bir kalp ararsın anlayan.
En yakınlarından başlarsın duvarlara çarpmaya... Sonra daha uzaklara. Ve yara, bere içinde yine kendine dönersin.

Çünkü sen kendin olursan, onların doğrularının, yargılarının dışında kalırsan onlar seni kendi kalabalıkların da boğup, kendi içinde yapayalnız bırakırlar.
Sonra sevgiden bulutlara asılırsın. Kumlara yazarsın duygularını. Susarsın. Sustukca, duyguların taşar içinden. Söz olur şiir olur. Bir zamanlar, gölgesinde serinlediğin, yemyeşil bir ağaçtan kopmuş bir kalemle, beyaz bir kağıda dökersin kalbini. Belki de bir şarkı olur dudağında.

Ya da doğadaki, ruhundaki renkleri, şekilleri birbiriyle buluşturur, tuallere aksettirirsin. Parmakların, çizgiler, şekiller, heykellere dönüşür, senden bir şeylerle.

Onlar iç dünyamızın çığlıkları, isyanları, güzellikleri, doğurganlıklarıdır. Paylaşımıdır. Seni hiç tanımayanlarla bile, o sözlerde, müzikde, renklerde buluşursun. Aynı duygularla... Ve onlarla büyür yüzlere, milyonlara katlanırsın.
Artık bir gün yok olsan bile, bir dolu orman vardır bir yerlerde.
Acımasız baltalarla kesilseler, yakılsalar bile..

Cansın Erol...