Eeee... Şey... Pardon!

Acil bir işim var ve ev telefonundan taksi durağını arıyorum. Her zaman aradığım numara ama bu kez aceleden yanlış tuşluyorum…

—Alo, iyi günler.

—İyi günler

—Arabanız var mı?

—Var

—Tamam, adresi vereyim

—Maksat?

—Arabayı göndermeniz için

—Size neden araba göndereyim ki?

—Oraya kadar yürümek istemiyorum da ondan

—Buraya kadar yürürseniz bineceğinizden emin misiniz?

—Neden binemeyecekmişim?

—Her gelen binse işimiz var

—Zaten işiniz bu kardeşim, her gelen binecek

—Allah Allah yaaaa! Taksi durağı mı işletiyoruz burada kardeşim?

—İşletmiyor musunuz?

—Hayır

—Eee… Şey… Pardon!
************

Ev telefonu çalıyor, açıyorum.

—Buyurun?

—Ardahan’la görüşebilir miyim? (Oğlumu istiyor telefondaki kişi)

—Ardahan evde yok, kim arıyordu?

—Efsaneyim!

—Yaaa! Ne konuda? (İçimden pes yani diyorum, arkadaş kendini önemsemede tavan yapmış)

—Anlayamadım?

—Efsaneymişsiniz ya, onu soruyorum. (hafiften gülmeye başlıyorum)

—Efsaneyim demedim, “Ben Sani’yim” dedim.

—Eee… Şey… Pardon!
************
Bu iletişim kazaları sadece telefonla olsa iyi, daha beterini yüz yüze iken de yaparım bazen.

Oturduğum apartmanın ikinci katını bir hukuk bürosuna kiraya verdiler geçenlerde. Taşındıklarının ikinci günü asansör beklerken tanıştım avukatlardan biriyle. Adı Hakan’mış. Aradan üç beş gün geçti. Asansör kapısında yine bir avukatla karşılaştım, baktım selam veriyor, onları tanıdığımı belli etmek için “Sizin bürodan Hakan bey’le tanışmıştım.” dedim. Kibarca “Hakan bey benim” dedi.

Neyse ki asansör çabuk geldi de kurtardı beni.

İlkokulda öğretmen bir metin yazdırırken her “Virgül” dediğinde “Nilgün” anlar ayağa fırlardım.

Zamanla geçer sandım ama geçmiyor bende bu iletişim kazaları. Ne diyelim, Allah beterinden saklasın.

Özel not: Karikatür ve konuşma baloncukları için verdiğin emeğe teşekkür ederim.