Eğitimde Pes!

   Her iş özen gerekli özeni hak eder.  Özenle yapılan her işin doğasında düşünce, emek, bilgiye gereksinim vardır. Bilgisiz emekle de bir şeyler yapılabilir şüphesiz ama bu yavan ekmek gibi tatsız, tuzsuz bir hamurun pişmiş halidir.

   Metal işleyen birini düşünelim; diyelim ki bu insan demiri işleyerek bir iş yapmak istiyor. Vida, soba veya soba borusu, silah namlusu, konveyör gibi işler ya da üretimler yapmak isterse hepsinde demirin ayrı bir formuna ayrı şekiller vermek, ayrı işlemlerden geçirmek suretiyle bunu yapabilir. Örneğin soba borusundan silah namlusu yapmaya kalkışmayacağı gibi, her ikisinde de farklı ama özünde aynı maddeyi işleyen bir adamın, her bir iş için farklı makineler de kullanacağı aşikârdır.

            Bizler öğretmenler olarak, iş ve işlemleri demirci gibiyiz. Bizler tanımamız gereken malzemeyi, her şeyden önce kendi elimizdeki işleme makinelerini, kendi yeteneklerimizi bildiğimiz takdirde daha güzel bir iş çıkaracağımız aşikâr. Ancak tenekeden silah namlusu, blok demirden de soba borusu yapmamız isteniyor. Seçim yapamama, tercihlerin sınırı gibi birçok etken verimli çalışma hızını ve verimi zamanla düşürüyor. Hızı ve verimliliği düşenler daha sonra umutsuzluğa kapılırken “bir emekli olsam da şu iş bitse” ya sabır çekerek, sorumluluk almaktan artık tamamen vazgeçebiliyor. Zaten birçok bahane ve birçok olumsuzluk var, her şeyi ben mi düzelteceğim moduna girdiğinde iş işten geçmiş oluyor.

            Bu sadece bir bakış açısı, diğer yandan toplumda bir emekli olsam şu işi yapar, yan gelir yatardım yanılgısını yaşayan insanların yanı sıra günümüz şartlarını doğru değerlendirmediğimiz, değerlendirsek de elimizde bulunan kısıtlı imkânlar sadece beni veya sizi değil, tüm insanlığı bir şekilde kendi hapishanelerine hapsediyor…