Eksiklerinle Kendini Sevsen

Güzel bir kahve içtim demin dışarıda.

Mükemmel bir kahveydi. 

Hayat paylaşınca güzel işte.

Ve şunu düşündüm.

İnsanın kendini sevmesi, eksiklerini kabullenmesi, bilmesi aslında insanlığı sevmesine de hayatı sevmesine de yardım ediyor.

Yani aslında olay burada başlıyor. 

İnsanları sevmek o kadar güzel bir şey ki.

Şu içmiş olduğum kahvenin tadı ne kadar kötü ise (otel kahvesi yani ne bekleyebilirsin) aslında bir o kadar güzel bana, sebebi çünkü ben bunu içerken elime alırken sevgi ile o anı yaşıyorum, sevgiyle bakıyorum, mutluyum, kendimi seviyorum, hayatı seviyorum ve en önemlisi hayatı olduğu gibi, insanları olduğu gibi kabullenmeyi öğrendim. 

İnanıp sevdikçe de herşeyi daha güzel olduğunu gün geçtikçe daha bir görmekteyim.

 

Eeee?

Sorun ne o zaman?

Herşeyi kabul ediyorum, eksiklerimi.

Sol başparmağımın sağdan daha güzel olmasını, yüzümün uzun olmasını, saçlarım kısayken belki çirkin olmamı, üzülnce içime kapandığımı, narsist olmamı ve bunun bazen zarar verebildiğini. 

Aslında ben kendimi kabullenip kendimi sevdim. 

Ve sonra hiç sevilmemesi gereken insanlara sevgiyle yaklaşmayı öğrendim.

Ve aslında şunu gördüm.

Yüce yaradan aslında her bir insanı özenle yaratmış.

Hepsinin ayrı güzel özellikleri varmış.

Aslında hepimiz ayrı birer dünyayız, ve aslında herkes çok bambaşka ama kimse kendini farkında değil.

Kendinizi farkına varmanız umuduyla.