Elim sende kör_olası zaman

Ve bir yanılsamaydı hayatın tam ortasındaki çığlık çığlığa.. Duru durağı, sonu sonsuzu olmayan.. Yırtılıp, sıyrılan gelendi günlerden sonra. amansız bir hastalığa yakalanan, gerçek, ben kimim diye beyne kurtçuklar sokulan. Bu kadar sorunun anlamı ne; yalandan, fasulyeden yaşanılmışlar mı perde diye arkasına saklanılan. Karanlığı, arsızlığını duyguların gemlemek mi?.. Binlerce umrumda olmayan seslerin böğürtüten farksız uğuldamaları mı, gördüğüm aynalar da kırılan.. Yoksa, yoksa ben miydim parçalarda kendi mi arayan.. Bir delililik emaresi miydi suretlerde yüzeme şamar gibi çarpan.. Oysa şamar oğlanı değilmiydi herkes hayatın.. her kes bir yerinden çarpılmamışmıydı..

Örümcek ağlarını yırtmak değilmiydi yazmak ve kendini aklamaya çalışmak karanlığına inat.. Arsız duyguların karanlığında aydınlığa göz kırpması, işvelenmesi değil miydi yaşamak..

Belki çok karanlık ve anlaşılmaz ve hatta "aaaa ayıp"lar okunanlar.. Kendini bilme arifesinde şeker gibi erimez mi bayram düşlerinde söylevler.. Ve bilmem ne dilde yazılanlar ve tüm cahilliğimde argo laflar ağzımdan dökülenler.. Gülümseyen yüzüme inat, hep hazır göz çukurlarımdan kandan damlalar..

Damlalar.. Gülay.. Ve beyin çalışıyor yine dört nala.. Ve bir şarkı çağırdı çağışımı gülayın gülay olmadığı zamanlardan "sen gelmez oldun", sene bilmem kaç.. Zaten hiç tutamam zamanları aklımda, söylevler kadar.. Ve bir o kadar da hayranımdır tarih vererek konuşanlara..

Ve sen!..

Ey gölgem karanlık sokaklarda beni takip eden.. Ve ben yüz sürdüm artık gölgelere.. Ve aslında sen, hep benim önümdeydin gözlerden kaçırılan.. Ve bilirdin ben kaçmadan yazamam..

"Haydi abbas vakit tamam"

Yine geldi kapıya saklambaç..