Elime kıymık battı

Öfke ve kızgınlık doluyum. Hadi onun esiri olmayayım. Kendime ve başkalarına zarar vermeden onu nasıl boşaltabilirim?

Bahçeye çıkıp biraz ot yolayım. Kurumuş otlar, dikenler ellerimi acıtıyor, kanatıyor. Günlerce acısını çekiyorum. En iyisi eldiven giyeyim. Yok canım, eldivenlerle topraklama olmaz. Elim toprağa değsin. Yalancı! İtiraf et, eldiven takıp çıkarmak sana hep külfet geliyor. Mantıklı açıklamalar yapıp kendini kandırma. Tamam.

Nasıl da yoluyorum otları canımı yaka yaka! Ayyy! İşte odunsu bir parçadan, başparmağımın derisinde uzunca bir yol kat ederek giren bir kıymık. Bir kısmını çıkardım. Fakat bir kısmı kırıldı içinde kaldı. Cımbızla çekmek lazım. Şimdi gidip cımbız alamam içeriden. En iyisi o parmağımı kullanmadan biraz daha işlenip sonra kıymıkla uğraşmak. Acaba yürür mü bu zaman zarfında?

Aklıma çocukken “ pisi pisi otu “ dediğimiz ve arkadaşlarımızın kıyafetlerinin içine koyup yürüttüğümüz geldi aklıma. Korktum. Saçmalama dedim arkasından. Sonra koşup içeri annemden yardım istemek geldi içimden. Hem de ağlaya sızlaya. Tıpkı çocukken yaptığım gibi.

Ama artık ben altmışına merdiven dayamış bir anneydim ve üstelik tek başıma yaşıyordum. Oturdum ağladım aklımdan geçen bir sürü şeye; cımbızla kıymığı çıkarırken duyduğum acı hiç kaldı hissettiklerimin yanında.