Ellerini öpmeye koşun öğretmenlerimizin

24 Kasım Öğretmenler Günü… Kutsal mesleğin, kutsal öğretmenlerini yürekten kutluyorum öncelikle. Ve Hz. Ali’nin “Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum “ sözünü hatırlatmak istiyorum.

Böylesine anlamlı bir gün de Baş öğretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk’ü anmak istiyorum öncelikle ve satırlarıma O’nun cümleleri ile başlamak istiyorum

.“Milletleri kurtaranların yalnız ve ancak öğretmenlerdir”

“Bir millet irfan ordusuna sahip olmadıkça, muharebe meydanlarında ne kadar parlak zaferler elde ederse etsin, o zaferlerin kalıcı sonuçlar vermesi ancak irfan ordusuna bağlıdır.”

Ve anmak istediğim bir öğretmenimiz daha var… Yedek Astsubay Öğretmen Kubilay… Benim okuduğum ilkokula adını veren Menemen Olayı şehidimiz…

Pek çok arkadaşımız bugünün anlam ve önemini anlatan yazı yazacaktır mutlaka. Ben farklı bir şey yapıp edebiyat ve sinema / dizi dünyasına yolculuk yapmak istedim bugün… Filmlere, romanlara can veren öğretmen karakterlerimizi bulup çıkarayım istedim. O filmler ki, o satırlar ki alıp bizi başka diyarlara götüren, yüreğimize dokunan...

Rıfat Ilgaz’ın Hababam Sınıfı elbette aklıma ilk gelenler arasında olan. Özel Çamlıca Lisesinde sert görünüşünün altında yumuşacık kalbi ile öğrencilerini koruyan, kollayan bir öğretmenimiz vardı Yeşilçam ekranında. Kel Mahmut’tu adı. İşte böyle olmalı tüm öğretmenler dedirten bir karakterdi Kel Mahmut hocamız. Hürrem Öğretmen, Badi Ekrem, Külyutmaz ‘da ekrandan bize yansıyan öğretmen karakterleriydi.

Hayat Bilgisi dizisinin tarih öğretmeni Afet Güçverir de sanki el almıştı Kel Mahmut Hoca’dan. Afet Hoca (Hoca camide) pardon Afet Öğretmen de öğrencilerini kendi çocukları gibi benimseyen, sadece sınıfta değil dışarıda da koruyan, kollayan, sorunlarına eğilen bir öğretmendi ekran camından bize yansıyan.

Affet Bizi Hocam dizisinin Zeynep Öğretmeni vardı bir de akıllarda kalan. Eşini trafik kazasında kaybeden sakat oğlu ile yaşam mücadelesi vermesinin yanında öğrencilerinin sorunları ile yakından ilgilenmeye çalışan.

Hayat Türküsü dizisinin Hayat Öğretmeni… Annesini karşısına alarak doğuda bir köy okuluna giden Hayat öğretmen öğrencilerinin dertlerine derman olmaya çalışmıştı...

Arka Sokaklar dizisinin Kemal öğretmeni… Gençlere okulun güzelliğini ve öğretmen öğrenci ilişkisinin nasıl olması gerektiğini vurguladı film karelerinde. Öğrencilerinin sadece okulda ve İstanbul da değil her yerde, her konuda arkalarında olduğunu gösterdi. Serseriliğin okulla alakası olmadığını ve okumaları gerektiğini öğretti...

Reşat Nuri Güntekin’in Çalıkuşu’su… Çalıkuşu’nun gülbeşekeri Feride Öğretmen… Aşkını kalbine gömen belki de bu acısını bastırmak için mesleğine dört elle sarılan genç bir öğretmendi Feride. Ne çok sevmiştik Çalıkuşu’nu.

En çok Reşat Nuri Güntekin romanlarında öğretmen karakteri kullanmış kaynaklara göre.

Acımak ve bir Reşat Nuri Güntekin eseri daha… Acımak’ın Zehra Öğretmeni… Acımak duygusunu bilmeyen bir karakterdi ilk tanıdığımızda Zehra Öğretmen… Babasının günlüğünü okumaya başlayınca yüreğine giren merhamet duygusu ile sevdik Onu.

Ahmet Hamdi Tanpınar’ın, Sahnenin Dışındakiler isimli eserinde İhsan Öğretmenle tanışırız satırlarda.

Adalet Ağaoğlu’nun Romantik Bir Viyana Yazı’nda tarih öğretmeni Kamil Kaya ile… Tarih dersini coğrafya ve edebiyat ile bağlantı kurarak işlettiğini görürüz. Şiir severiz.

Orhan Pamuk ‘un “Sessiz Ev” adlı romanında tarih öğretmeni Faruk Bey ile tanışırız.

Hayali öğretmen karakterleridir ekranlardan ya da kitaplardan bize yansıyanlar. Birer örnektir hayatın içinden, bir ses, bir nefestir hayal de olsalar.

Peki soruyorum şimdi sizlere Ali Rıza Binboğa’nın şarkısıyla…

“İlk öğretmenin kim senin

Kim öğretti alfabeyi.”

Şöyle bir durup siyah önlük, beyaz yaka taktığınız günlere dalıp gittiniz değil mi?..

Yüzünüzde o çocuk gülüşü oluşuverdi bir anda… Okulun bahçesinde koşturdunuz belki… Belki kara tahta başında tebeşir tuttu eliniz… Teneffüs zilini işitti kulaklarınız… Zil sesine karıştı çocuk haykırışlarınız… “Günaydın çocuklar “diyen sesi yankılandı öğretmeninizin… “Günaydın “dediniz hep bir ağızdan… “Oturun “dedi sonra aynı ses. Ve başladı ders. Öğrenmek… Öğrenmek… Daha çok öğrenmek ateşi yandı yüreğinizde. Elinize aldığınızda eğitim meşalesini elbette onu taşımanın gururu yansıdı yüzlerinize.

Hadi o zaman ne duruyorsunuz ellerini öpmeye koşun öğretmenlerinizin.

(18.11.2008)

…………………………..

KAYNAK: http://www.acikarsiv.gazi.edu.tr/dosya/TarihOgretmenitipoloji.doc

(*) Üç ayrı ilkokul değiştirdim ben. Öğretmenlerimin adını yad etmek istiyorum buradan da. İlkokul öğretmenlerim (Adalet İlokulu/Eskişehir) Nesrin Alptekin, (Ulubatlı Hasan İlkokulu) Lütfiye Kumbasar ve (Öğretmen Kubilay İlkokulu) Şahin Akbaba…

(Yunus Emre Ortaokulu) Cemal Uğraş, Gülşen Baran, Osman Demirel, Kadriye Demirel, Bekir Duygulu, Sevinç Odabaşı, Enise Koç, Mehmet Suzan …

(Mustafa Kemal Lisesi) Göksenin Çakmak, Gülcan Defne, Yusuf Süzgün, Etem Düzgün, İnciser Dikmenli, Aytül Topses,

Ve isimlerini yazamadığım diğer öğretmenlerim…

Boyu çok uzun olduğu için öğrenciler tarafından “Aile boyu” lakabı takılan resim öğretmenimiz Hikmet Bey.

“Sinek “lakaplı coğrafya öğretmenimiz Nevzat Bey…

Tenefüslerde elinde kocaman kalın bir sopa ile gezen ama çok iyi yürekli “Hz. Değnek” lakaplı din öğretmenimiz Osman Bey…

Hemen her müsamere de şiir okumam için beni seçen edebiyat öğretmenlerim…

Tömer ‘e devam ettiğim yıllarda yüreğimde ayrı bir yer kaplayan can dostum, sevgili öğretmenim Ebru Baydar…

Öğretmenler gününüzü yürekten kutluyor, ellerinizden sevgi ile öpüp saygılarımı sunuyorum, kabul ediniz lütfen.

Eğer içinizde hayatını kaybetmiş olanlarınız varsa (inşallah yoktur) Tanrı’dan rahmet diliyorum. Mekanınız cennet olsun.