Elma şekeri ...

O kırmızı topalak. Ne güzeldir! Sopanın ucunda bir kırmızı, panayırda, luna parkta hep karşımıza çıkmıştır. Tatlı ekşidir o çocukların elinde, ince belli kızların, dudaklarını boyamıştır al al. Yapış yapış, o bizlerin çocukluk sembollerimizden biridir.

Şimdi elmamızı yemiş elimizde sapıyla kalmışız. Atacağız da nereye, yapışmış bir kere elimize. Adını sen başka söyle, ben başka. Keşke çocuk olsaydık da annemiz elimizden alır, Birde mendili ile temizlerdi. Oda yok biz yanlız elimizde saplar. Gün ağaç boyu olmuş, gölgeler uzamaya yönelmiş, bir telaş kaplamış yolları.

Cöktüm bir banka, aklıma düstü gene mısralar :)

Gün gelir herşeyini yitirir insan,

En sonrada gölgesini,

Ama şu kara kalabalık,

Daha ölmeden yitirmiş gölgesini....

Bundan bile kötüsü var,

İşte yaşadığımız bu dönem,

Yitirmiş insanlarını gölgeler,

Olmayan insanların gölgeleri var....

Üstelik bilmiyorlar insansız olduklarını,

İnsanlarını yitirmişler de haberleri yok,

Dolaşıyor yerlerde gölgeler,

Hem de insan sanıyorlar kendilerini...

Kalkıyım eski dostun anısıyla evin yoluna.Gün çoktan kalkmış gitmiş. Hem yürüyeyim. Hemde elimdeki sapı eve götüreyim. Sizin elma şekeri nasıl idi.Ya sapı ?...

Saygılarla.