Empati - Yaşanmış bir Öykü

Hiç tanımadığım bir İtalyan kadının acısıyla yıkıldım bugün.

Hiç tanımadığım bir insanın acısıyla bu denli empati kurmamı anlatacağım sizlere; Benden 10 yaş kadar büyük bir kadın. Kocasıyla resmi olarak boşanmasalar da ayrı yaşıyorlar. İnançları gereği ve Kilise baskısı nedeniyle resmi olarak boşanamıyorlar. Hatta aynı eve bir duvar örüp, o kadar yakın yaşıyorlar. Bir kızları var, Kızım yaşında.

Adamın da kadının da resmi sevgilileri, yani gayrı resmi eşleri var. Sevgililer de meşru bir biçimde gidip geliyorlar hem kadının hem de adamın evine. Kadının sevgilisi Hintli bir yoga eğitmeni. Birkaç yıldır yoğun bir biçimde süren aşkları var. Hintli, bir müddet İtalya’da yaşamış ve sonra memleketine dönmeye karar vermiş, ve dönmüş. Orada sevgilisiyle kendilerine bir dünya kuracaklar. Hindistan’da bir İtalyan restoranı ve butik otel açacaklar. Kadında iki hafta önce geleceğine (sevgilisiyle geleceklerine) ait planlarını gerçekleştirmek üzere Hindistan’a gitti.

Bu kadının benimle tanışıklığı sadece bir anne sıfatıyla birkaç yazışma ve birkaç telefon görüşmesinden ibaret. Kızı değişim öğrencisi olarak Ekimde Türkiye’ye gelecek ve onun gelişi, burada barınması, uçak bileti gibi ayrıntılarda yardımcı oldum. Birbirimizin yüzünü bile görmeden kanımız kaynayıverdi. O beni davet etti, ben onu davet ettim. En kısa zamanda mutlaka görüşelim dedik. Telefonda, maillerde kucaklayıp öptük birbirimizi.

Dün gece şiddetli bir karın ağrısı şikayetiyle hastaneye götürmüş sevgilisini. Birkaç saat içinde ölmüş adam. Kadını öylece bırakarak, geleceğe ait tüm planlarından vaz geçerek, dalga geçer gibi, şaka gibi… Öylece çekip gitmiş… Elini tutmak isterdim kadının. Biliyorum, anlıyorum acını, hiç geçmeyecek ama hafifleyecek demek isterdim. Üçüncü baharın olmadığını biliyorum, ne kadar ağlasan yeridir demek isterdim. Üstelik kadın yaban ellerde. Memleketinden, geriye kalan sevenlerinden ve sevdiklerinden çok uzaklarda… Nasıl dönecek şimdi geriye? Nasıl bırakacak sevdiğinin cansız bedenini toprağa ya da ateşe… Çoook canı yanacak tıpkı benim gibi. Belki de küllerini alıp getirecek yanında sevdiğinin. Onca mutluluktan, onca heyecandan onca telaştan, onca yaşanmışlıktan geriye kalan bir avuç kül ya da bir avuç toprakla avunacak o da benim gibi. Cızzz etti içim.

O kadın dünyanın bir ucunda acısını dibine kadar paylaşan birisinin olduğunu bilmese de “ağla ağlayabildiğin kadar” dedim ona içimden. “Ne kadar ağlasan yeridir ama hayat devam edecek “ dedim. Bir gün tekrar buluşacağınıza sen de inanıyorsun değil mi dedim. Ama o beni duyamayacak ne yazık ki. -Ona tüm bunları yazamam çünkü sevgilisini, ilişkilerini, sevgilisinin öldüğünü falan dedikodu mekanizması yoluyla, gıyabında biliyorum. Bilmemi nasıl karşılayacağı konusunda bir fikrim olmadığı için, haberleri veren kişileri de, onu da zor durumda bırakmak istemem. Ne kadar zor durum benim için…