Emperyalizmin geleceği

Tarih devletle başladı. Devletler emperyalizmle ve savaşla başladı. Komşunun tavuğu kaz göründüğü ve üretmektense, çalmak insanların daha kolayına geldiği için, yayılmacılık devlet olmanın bir parçası sayılageldi.

Avrupa ülkeleri, 1500-1750 arasında koloniyal, 1750-2000 arasında kapitalist emperyalistlerdi.

Avrupa, bundan önce Kavimler Göçü sırasında, yüzyıllar boyunca kendisi emperyalist işgal ve istilaya maruz kalmıştı. Ayrıca, Attila ve Cengiz Han adları bugün bile hala insanları titretiyor.

2000’li yıllar AB’li yıllar olmaya başladı. AB ülkeleri yaşadıkları 2 dünya savaşının korkusuyla, bir daha savaş olmasın diye, artık uslanma eğilimi gösteriyorlar. Yine de, İngiltere’nin Falkland Adaları’nda, Fransa’nın Çad’da yaptığı gibi, eski damarlarının yeniden kabardığı oluyor.

AB kendisini 2 kere kurtardı diye, eski kolonisi olan ABD’nin hegemonyasını kayıtsız şartsız kabul ediyor.

Eski SSCB, 1945-1968 arasında kendi emperyalizmini sergilemişti.

Japonya, 2. Dünya Savaşı sırasında neredeyse tüm Pasifik bölgesini ele geçirmişti.

Sırada Çin var. Çin, tarihinin en geniş topraklarına sahip durumda. Bu duruma 1950’de Tibet’i işgaliyle ulaştı. Şimdilerde Şanghay Beşlisi’yle tüm Orta Asya bölgesini denetimine aldı. Türkiye ile komşu olduğunu belirttiyse de, Türkiye’nin uluslararası politika yapıcıları henüz bu duruma uyum sağlayamadı. Yalnızca, ayrı bir ülke isteyen Doğu Türkistan militanları ironik bir biçimde, milliyetçi MHP’nin ortağı olduğu iktidar tarafından, Çin’in isteği nedeniyle 2000’de Türkiye’den çıkarıldı.

Türkiye’nin önünde 2 seçenek var: Ya o da emperyalist olacak, ya da parçalanacak. İkisinin de birarada olması mümkün. İspanya koloniyal emperyalizmine henüz İber Yarımadası’nda birliği sağlamadan başlamıştı. Dünyanın en güçlü ülkesi ABD, Türkiye’nin parçalanması planları yapıp, silahlı kuvvetler dergisinde yayınlıyor. 850 yıllık Endülüs Devleti’nin İspanya’ya yenileceğini pek kimse düşünmemişti, şimdi de 60 yıldır ABD ne istediyse yapan Türkiye’nin ABD’yi yenebileceği hesaba katılmıyor.

Türkiye Azerbaycan’da Efruz Elçibey ve Afganistan’da general Özbek Dostum üzerine oynayarak, emperyalizm oyununda henüz acemi olduğunu ortaya koydu. Yine de, Gagavuz Türkleri’nin İstanbul’daki ortodoks kiliseye bağlanmasını reddetti ve Acaristan’ın Türkiye’ye yönelik kendiliğinden ilhak eğilimini görmezden geldi ve artı puan topladı. Keza, Azerbaycan’da Aliyev ve Gürcistan’da Şevardnadze yönetimlerini yeğledi ve konjonktürcülüğünü ortaya koydu.

Türkler tarihte hep savaşçı olarak bilinir. Şu anda da epeyi ülkede Türkiye Cumhuriyeti askeri var (bakınız dipnot). Bunlardan eğitim amaçlı olanlar için, TBMM’den onay istenmedi bile; askeri amaçlı olanlar için ise bazıları için istendi. Lübnan tartışmaları malumunuz, asker gönderilecek. Hizbullah ve İsrail, çift taraflı olarak bizimkileri savaş yazılısından geçirecekler. PKK ile mücadelede 4,5’tan 5 alarak sınıfı geçen askerlerimiz, bu kez ikmale kalabilir. 11 Eylül’den 5 yıl sonra, yavaş yavaş gerilla ve düzenli ordu savaşlarının sentezi deneniyor. Bizimkiler Hizbullah’tan bunu negasyon yoluyla, yani onların yaptığını tersine çevirerek öğrenebilir.

Emperyalizm illa ki savaş ve silah demek değil. Hollanda sömürgeleşme döneminde ticaretle, ilk atakçı İspanya ve onunla korsan yöntemiyle savaşan İngiltere’nin savaştan kazandığından daha fazla para kazanmıştı. Bankerlik ve sigortacılık ilk o zamanlar palazlanmıştı. Türkiye bu yolu da deneyebilir.

Brezilya ve Peru pazarlayıcı olarak, üretici Kolombiya’dan daha fazla parayı uyuşturucudan kazanmakta. Türkiye’nin de uyuşturucudan bir ara yılda 100 milyar dolar para kazandığı yazılmıştı. Bazı muhafazakar yazarlar uyuşturucuyu Türkiye’nin petrolü sayıyordu.

Önümüzdeki 5-10 yıl global siyasal arenaya yeni güçlerin girebileceği en kritik dönem: Olanaklar ıskalanırsa, 7 düvel, 22. Yüzyıl’da da G-7 olarak aynen sürer gider.

Dipnot: 5 Eylül 2006 tarihli Hürriyet’te başbakan Erdoğan’ın açıklaması var: “29 ülkeye asker polis gönderdik.”

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/5031084.asp