En Kötü Gerçek Bile Yalanlarla Avunmaktan Daha İyidir

En kötü gerçeği görmek, bununla yüzleşmek her zaman yalanlarla avunmaktan daha iyidir. Gerçekleri duymak acı gelir evet ama insanı asıl güçlü kılan da acılar değil midir? Güç insanı yıpranmaktan korur.

1 hafta önce aldığım haber 20li yaşlarıma kadar duyduğum en berbat gerçekti belki de ve ben o haberi almasaydım bugün aldığım haber için ötesi ölüm derdim. Şimdi ise şaşırmıyorum insanlara, hainlere ve bir dönemin en değerlilerine. Şaşırmıyorum ama ne kadar güçlü olduğum şuan için tartışılır. Güçlü kalmak zorunda olduğumsa elimdeki en büyük gerçek.

21. yüzyılın insanları... Zaten dünyayı yaşanmaz kılan bu dönemin insanları değil mi? Yalan, çıkar, iki yüzlülük, bencillik ve cabası insan evladının kanında oluk oluk akan iğrençlikler. Dünya işte tam da bunlarla karşı karşıya gelindiğinde terk edilmek isteniyor. Nicolas Chamfort intihar notunda şu cümleyi kuruyor; “Kalbin ya paramparça kırılmak ya da taş gibi katılaşmak zorunda kaldığı bu dünyayı terk ediyorum.” ve ardından dünyaya sırtını dönüyor. O gidiyor ancak dünya bütün pisliğiyle dönmeye devam ediyor.

İyi insan ve kötü insan tabirlerine hiçbir zaman inanmadım, hiç kimse tam anlamıyla siyah ya da beyaz olmadı benim gözümde. Çoğu kişinin beyaz olduğunu iddia ettiği günümüzde bana göre herkes gri. Önemli olan da grinin hangi tonuna daha yakın olduğumuz. Ne yazık dünya kararıyor ve bazı kişilerin tökezlememesi için güçlü kalması gerekiyor. Mücadele güç ile sağlanır, güç olmazsa mücadele de olmaz. İnsanlar da ya bütün bunlara karşı mücadele edecek ya da tökezleyip yere düşecek. Ben bu son süreçte farkettimki dik kalmazsam kendim için her şeyi zorlaştıracağım. Sağlam kalabilmek için yürümeye karar verdim sendelesem de, tökezlesem de yürümeye.