Enis Batur ve ben

Enis Batur da, Türkiye’den geçici de olsa ayrılanlardan...

Orhan Pamuk’la yaşıt olmalarına karşın, onun kültürel odağı New York değil, Paris.

Şu sıralar, yaşamının % 80-90’ını Paris’te yaşayıp, yazlığa Güney’e geliyormuş. Kitapları Fransızca olarak basılıyor ve satılıyormuş. NTV sitesindeki blogunda yazınsal ve yaşamsal izleğini okuyabilirsiniz.

Ben onlardan 10 yaş gencim ama onlar 60’a, bense 50’ye basamak dayamış durumdayız. 1960 doğumlular 54 yıl yaşam beklentisiyle doğmuşlardı, 1950’liler, olsun olsun 50 yıl beklentiyle doğabilmişlerdir.

Yani onlar inkitalarda. Bense kuyruğu titretmek üzereyim.

Onlar gibi olmak ister miydim?

Bugüne dek, yurtdışına hiç çıkamadım. Ancak, herhangi bir Batı büyükkentinde, oranın ana diliyle yaşamaya alışmam, birkaç ayımı alır yalnızca... Ancak, iflah olmaz bir alaturkayım, yediğimle, içtiğimle, seviştiğimle...

Hep Doğulu olduğumu bildim. Tatar kanımın barbarlığını bildim.

İkilemsel olarak, aşırı Batılı bir eğitim aldım. Bazı konuları Türkçe olarak hiç okumadım. Zaten hala kaynak yok.

Bu durumda, onlar gibi olabilir miydim?

Sanırım, hayır.

Sorun sıla hasreti değil, Türkiye’yi özlemezdim. Bu ülkenin insanlarından nefret ediyorum, çünkü faşizmin ve engizisyonun bu zulmüne karşı nefretimin ve öfkemin bitmesi mümkün değil, 30 kutu sakinleştirici bile bunu becerememiş durumda. İstanbul’dan bile artık nefret ediyorum, entellektüel varlığımı % 100 bu kente borçlu olduğum halde...

Ancak, cehennemde sigara molası almak isterdim. Arada bir, Acı çekmiyormuş gibi yapabilme özgürlüğü bile hoş olurdu. Anımsadığım 45 yılın her anı Acı içinde geçti. Adımı bile unutup uyuyabilmek isterdim.

Ancak, olamazdı sanırım. Ya sarıkafalı, ya da karakafalı bir Fransız gelip, bana bulaşır ve bela çıkartırdı. Tipimde anti-hümanistlik var çünkü.

Yine de bir gün gideceğim buralardan ölmeden önce, bir gün için bile olsa... Kutup olur, ıssız ada olur.

Enis Batur’a da aferin olsun, gözümüz yok.