Erciş'de Dağ Menekşeleri

DAĞ MENEKŞELERİ

Sahicidir sevmelerimiz.

Annemizin ak sütü kadar helaldir sevdalarımız.

Bizler doruklarda açan menekşeleriz.

Güneşi ellerimizle uyandırırız da,

Yüreğimize yazarız yeni şafakları.

Bizler dağ menekşeleriyiz.

Her gün ile Van Deniz’ne doğarız,

Karanlıklar aydınlık olsun diye.

Okulların yollarındayız.

Bir kara tahta, bir de tebeşir,

Satır satır umutları yazarız.

Adımız Fatma, Hüseyin…

Öyle fazla bilmeyiz uzakları ama,

Hayallerimiz dünya kadar kocaman.

Umutsuzluğun olduğu ülkelere varırız,

Her gün ile yeniden açarız.

Dağın, rüzgârın kokusu var üzerimizde,

Umutsuzluk baharlarını umut yaparız.

Sarıldık mı sımsıkıdır kollarımız.

Dudaktan değil yüreğimizden öperiz.

Köyümüze yolu düşer de,

Bir yaban kız gelir bize, sevdamıza gelir.

Görür, duyar, hisseder sevdamızı da,

Unutmaz, unutamaz da mektuplar yazar,

Pembe tokalı, ak köpüklü satırlar.

Sonra zil çalar, sınıflara koşarız.

Bugün okullu oluruz, sıralardayız.

Bir rüzgâr eser, bir yağmur damlasıyla,

Dağlara dayanırız gene bu baharla.

Gökkuşağına aşık oluruz doruklarda.

Bizler dağ menekşeleriyiz.

Küçük şeylerde yaşarız büyük mutlulukları.

Sevgi kırıntılarından kalpler yaparız.

Öyle uzak da değiliz size,

Başınız kaldırıp dağlara bakın,

Yamaçlarda ışıldayan dağ menekşeleriyiz.

Güngör YAVUZASLAN