Ereğlide akşam oluyor...

Hafta sonları, civar il ve ilçelere küçük kaçamaklar yapıyorum ya.

Çektiğim fotoğrafları bilgisayara yüklerken her seferinde hayıflanıyorum.

“ Keşke biraz daha zamanım olsa!”

Zaman daha uzak yerlere gitmek, gezilmeyeni gezmek, görülmeyeni görmek anlamına geliyor.

Marmara Ereğlisi’ni komşu kapısı yaptık.

En yakın, dinlence yeri.(Çorluda oturuyorsanız)

Yaz aylarında denize girmek birazda güneşlenmek için gelenlerin kalabalığı, eylül - kasım ayları arasında yerini amatör olta balıkçılarına bırakıyor. Kasım ayından sonra tenha, ıssız ve bir o kadar da sessiz.

Zamansal sorunları atlatamadığımız da hiçbir yere gidemezsek, Ereğli’ye gidiyoruz.

Günlerden Pazar olmasına rağmen, çok kalabalık değil.

Çay bahçeleri, deniz kenarına masa çıkartmışlar, insanlar bahar aylarındaymışçasına bu masalarda çaylarını yudumluyor, bir taraftan da sıcak havaların şaşkınlığını yaşıyorlar.

Arabayı sahil girişine bırakıyor.Yürümeye başlıyoruz..

Yürüdüğümüz bu cadde, yaz aylarında araç trafiğine kapatılıyor.

Kaldırımılar da, incik boncuk satıcıları türüyor.

Deniz inanılmaz temiz.

Martılar bir fotoğraf karesinin detaylarını tamamlamak istercesine denizin üzerinde yerini almış.

Denize dönük yerleştirilen banklarda, çiftler dünya umurlarında değilmişçesine oturuyor.

Yaşlı bir teyze; örgüsü kucağında, bir taraftan çekirdek çıtlıyor bir taraftan da yanındaki arkadaşına laf yetiştirmeye çalışıyor.

Liman girişinde balık lokantaları var. Dışları ahşap, neden bilmem şimdiye kadar hiç girip balık yemedim buralarda...(Ayak alışkanlığım yok)

Lokantaların önü, müşterilerin araçları tarafından işgal edilmiş.

İçeriden insanların kahkahaları duyuluyor.

Kâhyalar, limana giren her aracın önüne atlıyor, gülümseyen yüzlerle ziyaretçileri kendi lokantalarında ağırlama çabası gösteriyor.

Bazen bu çaba, aşırıya da kaçıyor (...)

Biz en çok limandaki kahvede oturmayı seviyoruz.

Hava bu günkü gibi güzelse, boş masa bulabilirsek, birde mesaisi olmayan bir tavla yakalarsak, deymeyin keyfimize.

Müdavimi olduğum bir tükürük köftecisi var.

Sahibi göçmen, ekmeği bol, kıymayı az tutuyor ama çuşka biberden, kendi yaptığı sarımsaklı, domatesli turşusu var.

Bu turşu köfteyi de unutturuyor, ekmeği de.

Bu sene Marmara’yı küstürdük, balıkçı tezgâhları genelde boş.

Tavlada beşi bulduktan sonra kahveden kalkıyoruz.

Fenere, kayalıklara doğru yürümeye başlıyoruz. Limanın bu kesiminde daha büyük tekneler var.

Mis gibi balık ve soğan kokusu yayılmış etrafa...Ağları onarma işi bitmiş.Mangal faslı başlamış..

—Afiyet olsun

— Buyurun.

—Sağ olun yeni kalktık sofradan

Tabiatım kurusun..İlerde yan etkileri olmasın diye, mangala yaklaşıyorum ekmeğin köşesinden kırıp,balığın bir tanesini kuyruğundan yakalayıp bir çırpıda götürüyorum..(çinakop)

(Bizim memleketimizden başka yerde var mı bu diyalog)

Havayı güzel bulup olta atanlar da var..

Haybeye bekliyorlar, bu mevsimde, gündüz Ereğli’den balık yakalamak... Hayal!

— Rast gele, var mı? Bir şey.

—(Suratlar asık) Yok.

—Olsa bende burada dururdum zaten.

— Efendim,

— Size demedim, geçen hafta buradan 3 kiloluk kalkan almışlar! ( yalan)

— Bizde onu duyduk geldik zaten! ( Haydaaa hangimiz daha yalancı?)

Adamlar kendi aralarında kesin beni kalaylıyorlar ya! Dedim ya huyum kurusun.

Havanın kararması ile yalancı baharın büyüsünden kurtuluyor, arabaya doğru yürüyoruz...

Bir Pazar günü daha akşam oluyor...

Haydi Abbas, vakit tamam;
Akşam diyordun işte oldu akşam.
Kur bakalım çilingir soframızı;
Dinsin artık bu kalp ağrısı.
Şu ağacın gölgesinde olsun;
Tam kenarında havuzun.
Aya haber sal çıksın bu gece;
Görünsün şöyle gönlümce.
Bas kırbacı sihirli seccadeye,
Göster hükmettiğini mesafeye
Ve zamana.
Katıp tozu dumana,
Var git,
Böyle ferman etti Cahit,
Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş'ta;
Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan.

Cahit Sıtkı Tarancı.