Erkek adam döver!

Kadın küçük çocuğun elini avucunda sıkıca kavramış “bugün de dayak yiyip gelirsen bir de benden dayak yersin” diyordu. Çocuk anaokuluna gidiyor olsa gerek.

Yaşı oldukça küçük olmakla beraber, okullar açılmadığına göre ancak anaokuluna gidebilir diye düşündüm.

Anne oğul yeni ağıran günün loşluğunda aşağı yola doğru kayboldu. Aklıma küçüklüğümüz geldi. Her annenin döven tarafta olan çocuğu övünme kaynağıydı.

Eğer bir kavga çıktıysa anneler önce çocuklarının dövülen mi dayak yiyen mi olduğunu araştırırdı.

Hatta bir keresinde okul çıkışı pamuk helvacının önünde servis beklerken sınıf arkadaşım Asil’i gördüm. Olsun olsun üçüncü sınıfa gidiyorduk.

Annesinin elinden tutmuş gidiyordu. Ben de gün içinde iki haşarı kız tarafından dövüldüğünü görmüştüm. Çocuk aklı işe annesinin yanında ne sorarsın?

Hemen seslendim ardından ve “Asil çok vurdular sana neden şikayet etmedin?” dedim. Demez olaydım!

Annesi kim vurdu? Hangi kızlar? Nerdeler? Diyerek sorguya çekti beni. O da yetmedi Asil’e “erkek adam dayak yer mi? bak sen bir daha dayak ye nasıl dövüyorum bende seni” diyerek ve elinden çekiştirerek götürdü.

Çocuk aklım kendini fazlasıyla suçlu hissetmişti. İçim burkulmuştu adeta. Acaba döver miydi gerçekten Asil’i?

Ya benim yüzümden dayak yerseydi?

Anneme anlattım olayı hemen. Annem “üzüntüsünden öyle demiştir” dedi. Bize her zaman şiddetin çözüm olmayacağını, sakin bir ses tonuyla sorunlarımızı aşacağımızı öğretmişti. Ama her anne aynı değildi.

Çoğu hırpalıyor, kendi bastırılmışlığının acısını çocuğundan çıkartıyordu. Aradan yıllar geçti aynı sahne tekrarlandı bir yerlerde. Zaman, devir, dünya artık farklıydı oysa!

Ne kadar değişirsek değişelim, ne kadar kadına şiddeti eleştirirsek eleştirelim “sen erkek adamsın! Erkek adam döver! Dayak yemez!” diyerek büyütülen erkeklerin olduğu toplumun parçasıyız hepimiz.

Yani zihniyetler değişmedikçe ne yazık ki değişmeyecek kaderimiz.