Erkekler ağlar mı?

" Erkekler ağlamaz"... Dağ gibi durmalıdır hep, görkemli, güçlü, mağrur... Kaya gibi sert olmalı ki, fırtınalara göğüs gerebilsin. Asırlık bir çınar gibi heybetli olmalıdır ki, güçsüz olanı sarmalayabilsin. Dağlar, kayalar, çınarlar ağlar mı? Ağlasa da içten içe ağlar, kimse görmez ağladığını...

Erkekler için ağlamak geliyor içimden... Gerçekten onların genleri farklımı doğuştan yoksa toplumun onlara biçtiği rol bu mu? Genlerinden olsaydı çocukkende ağlamazlardı. Çocukken her ağladıklarında "Sus oğlum erkek adam ağlar mı?" sözleriyle ağlamamaya programlandılar.

Ağlamaktan kastım, oturup zır zır ağlamak değil, bastırılmış duygulardır. Bastırılmış duyguların, dışa vurulmayan davranış biçimlerine dönüşmesinden ve dağa, kayaya benzeyen erkek milletinden bahsediyorum.

Üzgünken, "Yok canım ne üzülecem.." diyen, canı sıkıldığında, "Valla umurumda olmaz.." diyen, mutluyken kahkahalarını sürekli frenlemeye çalışan, sinirlendiğinde ise daha da sinirlenmek için kendine gaz veren, dağ gibi adamlarla paylaşıyoruz hayatımızı. Bu iyi bişey mi? Benim için iyi bişey. Güçlü, az ve öz konuşan, istikrarlı, sevdiği insanı canı pahasına kollayan biriyle beraber olmak neden kötü olsun ki, tabi romantizm yoksunluğumuzu saymazsak..Ama bu durum erkek için iyi mi emin değilim. Nasıl tutarlar o kadar şeyi içlerinde anlamam. Dağlar bile zaman zaman patlayıp, kızgın lavlar fışkırtmaz mı etrafına. Oy sa ki konuşup, anlatıp, ağlayıp zaman zaman içlerini boşaltsalar nasıl da rahatlayacaklar...

Erkeklere sesleniyorum... Erkekler de ağlar. Ulu orta değilse bile, en sevdiğiniz insanın omuzlarında ağlayın. Sevdiğiniz insan yoksa başınızı yastığa gömüp ağlayın. Sözlerinizle, davranışlarınızla zaman zaman ağlayın. Her kes için doğal olan budur. Hayat insanı bazen güldürür, bazen de ağlatır.

Hayatı doyasıya ve derinliğine yaşamak dileğiyle...