Ev kokusu...

Ev...

Evimiz...

Nedir ev?

Yaşadığımız dört duvar üstü dam...

Acaba?

Bu mudur ev?

Başımızı sokacak bir dam mı?

Büyük, güzel bir daire mi?Şık bir semtte olması mı? İçindeki eşyalar mı?

Evi ev yapan ne?

Hani bazı evler vardır insanı çeker, gittikçe gidesiniz, kaldıkça kalasınız gelir.Öyle ahım şahım bir dekorasyonu yoktur, lüks de değildir ama ayrı bir havası, kokusu vardır.İnsanlarda olduğu gibi evlerin de kendine has bir kişiliği var, içinde yaşayanlara göre her eve özel bu.Eve ''ev kokusu''nu veren de bu kişilik bence.

Ev halkının halleri siner evin her yerine, buram buram sevgi kokar, sıcaklık kokar, çocuk kokar, aşk kokar. Ocakta pişen tarhana çorbası kokar, turşu kokar, kızarmış ekmek, demlenmiş çay kokar. Mis gibi yıkanmış çamaşır kokar.Ana kokar, baba kokar. Kadın kokar, erkek kokar, yar kokar, ''ev'' kokar, yuva kokar. Uzakta olanı taaa ötelerden çeker. Öyle olmasa insanlar uzun seyahatlerinde, dört başı mamur lüks otellerinde bile evlerini arar mı hiç? Parayla konfor satın alınabilir ama evinize kavuşunca parlayan gözlerdeki ışıltı satın alınamaz, doyasıya içe çekilen ev kokusu satın alınamaz.

Bazen insan hayatının bir bölümünü yalnız sürdürmek durumunda kalır. O zaman bile oturduğu ev yuvasıdır. Yalnız olması evini ev olmaktan çıkarmaz. Kendi eliyle yaptığı yemekler dışarda yediğinden daha bir başkadır, ev kokusu siner sofrasına. Evde olmak yalnızların garipliğini bir derece olsun hafifletir.Hiç bir pansiyon, yurt ve otelde olmayan birşeyle evinin kokusuyla yaşar çünkü. Belki o dört duvar gecenin bir vakti güm güm vurur yalnız kalbinin atışıyla ama yine de evde olmak güzeldir, çok güzel hem de.

Ev...

Evim...

Demli çayım...

Çayımın kokusu...

Evimin kokusu...

Evde olmak güzel.