Eve döndük

Şimdi evdeyiz. Kuş gibi gittik geldik. Şükürler olsun! Yılların özlemine değdi. İçimize sindi. Memleketten hiç uzakta hissetmedik kendimizi. Selanik, İzmir; Kavala, Fethiye; İskeçe zaten annemin doğduğu yer derken biz her yeri çok beğendik, hiç yabancılık çekmedik. Bu da bize iyi geldi.

Ayrıntılar çok tabii… Fakat ben An’ a odaklı yaşamaya istekli olduğumdan mı ne, yazmak gelmiyor içimden. Bir yandan da en başta kendime karşı sorumluluğumu yerine getirmek adına zorluyorum kendimi. Anlayacağınız biraz naz ediyor ruhum. Ruh dedim de aklıma geldi. Bana göre ilginç bir inançlarını öğrendim Yunanlıların. İnanca gelmeden önce biraz olayı dallandırıp budaklandırmak istiyorum.

Yol boyunca, kenarlarda evlere benzettiğim maketlere rastladım. Bir ara merak ettim, sonra kilometre taşlarının işlevlerine yönelik olabileceğini düşündüm derken merakımı çok çabuk yitirdim. Fakat yol arkadaşlarımdan merakını yitirmeyenler rehberimize sormuş. İyi ki de sormuş. Hep birlikte bilgilendik. O maketler, oralarda yapılan kazalarda can kaybı olduğunda dikilirmiş. Çok genç ise birer resim de yapıştırılan kilise maketleriymiş. İçinde kandil yanıyormuş. Ruhun ışık olduğuna inandıkları için o kandilin hiç sönmemesi gerekiyormuş. Bunun için de eğer yakınları uzakta yaşıyorsa yakında oturan herhangi bir kişiye para karşılığında bu işi yaptırıyormuş.

İnançlar hiçbir engel tanımıyor. Buna bir kez daha tanık oldum. Bu maketlerin yapıldığı yerlerin yakınından geçtik. Rengârenk, irili ufaklı bir sürü maket, çok hoş bir manzaraydı. Amacını öğrendikten sonra açıkçası eski güzelliğini yitirdi gözümde. Özellikle virajlı yerlerde sayıları artmaya başladıkça iyice içim daraldı. Bir de Gelibolu- Edremit arasında yakalandığımız Lodos artı aşırı yağış sinirlerimi bozdu. Herşeye rağmen nefis bir geziydi. Bunun için önce Tanrı’ ya ve sonra vesile olan herkese minnet doluyum. Şu an yaşam çok yaşanılası geliyor. Teşekkürler…