Evlilikler neden biter?

Kaliteli bir yaşam sürmek için hedefler belirlemek ve sonuca ulaşmak yolunda gerekli çabaların gösterilmesi kaçınılmazdır elbette!
Ancak bu yükü bir kişinin omuzlarına bırakmak kolaycılığına kaçmak sorunları büyütmekten başka bir işe yaramaz! Çünkü hayatın bizlere yüklediği sorumluluklar birlikte taşındığı zaman ağırlığı pek hissedilmez!
Aksi halde nikah masasında evet diyen çiftler zaman geçtikçe birbirlerine hayır demeye başlarlar ve ayrılığa davetiye çıkarırlar!

O halde bu rutin koşuşturmaların yarattığı günlük yorgunluklar asla geleceğimizi etkileyecek görev ve sorumluluklarımızı unutturmamalıdır!
Eşlerin hemen her konuda birbirlerine açık sözlü ve yapıcı olarak yaklaşmaları sorunun çözümüne yardımcı olmakla kalmaz, kişiyi mutlu olmaya şartlandırır adeta!

Yani sadece kadının yuvayı yapan dişi kuş, erkeğinde evin geçimini sağlamakla görevli aile reisi ünvanına sahip olmaları yeterli değildir!

Aile bütünlüğünün sağlanması konusunda diğer çok önemli bir husus, çocuklarımızla ilgili yaptığımız hatalardır!

Çünkü geleceğe umutla bakabilmek, aynı zamanda bizlere sorunlar yaşatmayacak kişilikte çocuklar yetiştirmekle mümkündür!

Kimi anne, babalar bu sorumlulukların çocuğun yemek, içmek, giyim, kuşam vs, gibi temel ihtiyaçlarını gidermekten ibaret olduğunu düşünebilirler belki!

Oysa bu yanlış bir düşünce anlayışıdır, ağaç yaşken eğilir sözü tam da bu noktada anlam kazanır!

Çünkü eğitimi ihmal edilmiş bir çocuğun okul yada mahalle çevresinden kazandığı kötü alışkanlıkları sonradan değiştirmek asla mümkün değildir!

Hatta dikkafalılık dönemlerinde hiç mümkün değildir!

Öncelikle, “Saygı ve sevgi” kavramlarının eşler tarafından uygulanması ve aynı kararlılıkta çocuklarımıza aşılanması iyiye doğru gidişatın en önemli temellerini oluşturur!

Gerekli önlemler zamanında alınırsa anne ve babanın gelecekte taşıyacağı sorumluluklarda azalır çünkü!

Ancak çok önemli bir ayrıntı; anne ve babalar aynı kararlılık ve aynı davranışlar içinde olmalılar, yani kollamadan kayırmadan!

Aksi halde çocuk hem ailede hem de sosyal çevrede sürekli çatışma içine girer ve dolayısıyla hayatı size zehir ederler!

Bunları gerçekleştiren anne ve babalar hem kendi geleceklerini garantilemiş, hem de bu davranışlarıyla topluma yararlı insanlar yetiştirmiş olmak mutluluğuna erişirler!

Kendimizi bu şekilde mutluluğa teslim ettiğimizde ise bizlerin hedeflere gitmemiz gerekmeyecek, hedefler bize gelecektir!

Hem asla unutulmamalıdır ki. "kaliteli yaşam" bir takım hırsların ve paranın elde ettikleriyle sağlanamaz!

O halde henüz çok geç olmadan mutluluk trenini kaçırmamak için ne gerekiyorsa yapılmalıdır!