Eylül vakti

İstanbul buram buram sonbahar kokuyor şimdilerde… Eylül vakti ne de olsa!

Ayrılık vaktidir eylül, kuzey rüzgarları yanık tenlerimizi ürpertir bir çırpıda, saçlarımıza değer yağmurun ürkek damlaları…

Telaş vaktidir eylül, çocuklar serin rüzgarlara inat, yazdan kalma günleri değerlendirir parklarda bahçelerde, anneler koşuşturur onların okul hazırlıkları için, anneanneler boş durur mu hiç? Onlarda kışlık erzaklarını yaparlar bugünler de, bir bir dizilir tezgahın üstüne renk renk turşu, salça kavanozları, tarhanalar kurutulur bir taraftan telaşlı, yazlıklar boşalır hüzünlü, leylekler uzak diyarlara doğru yola çıkar, palamutlar dizilir tezgahlara, ayvalar sararır bir bir…

Severim ben sonbaharı, eylül vaktini, yaprakların kızıla dönmesini… Hüzün verir bana eylül, eski dostları anarım, mutlu güzel günleri... Eski aşkları hatırlarım, şerefe bir kadeh şarap koyar affederim bir yudumda hepsini. İyi gelir bana bu mevsim, dirilir ruhum, yüreğime dokunur dökülen yapraklar!

Şimdi Bebek’te bir kahvede oturmuş bu yazıyı yazarken, saçıma düşen hazan yapraklarıyla vedalaşıyorum bahara yeniden görüşmek dileğiyle…