Eylül

Ben Eylül'ü Eylül'de gördüm. Servisi kaçırdım. Sinirden kudurdum. Çok kızıyordum.

Birden o kadife ses geldi, arkamdan "pardon servis kaçmış herhalde" geriye döndüm dünya durdu o an sanki bir ben birde o vardı. Kızıl alev gibi saçları, bembeyaz yüzü, ok gibi kiprikleri bir an sendeledim. Sanki kalbim uçuyordu yerinden güm güm "of anam dünyada böyle güzel var mıymış" dedim. "Pardon anlamadım" dedi. Yok yok bişey diyebildim. Boğazım düğümlendi. Gözlerim karadı. Carpıldım o an birden irkildim araba kornasıyla, diğer servis gelmişti. İşe gittim. Bütün gün aklımda kendimi işe veremedim. Derken takip ettim. Evine kadar.

Ve o an kapıda kocası ve oğluyla karşılaştım. Meğer Eylül evliymiş. Kocası Eylülüm diye sarıldı. Bittiğim son noktasıydı o an dünya başıma ters dönmüştü. Oysa onu takip ederken ne hayaller kurmuştum. Bütün hayalim boşa çıktı. Yıllar geçmesine rağmen ben Eylül'ü hiç sevmedim. Aslında ben Eylül'ü çok sevdim.

Hatice Çerçi