Fakirin yemeği

Yirmi iki yaşında memur oldum, çıktım gurbete. Sonuna yaklaştık ama artık dönemem de köyüme. Hayatımın en mutlu zamanları köyümde geçti. Akademi 2. sınıftaydım. Yaz tatili için geldim köyüme. Selami ev yaptıracakmış, inşaatta yevmiye ile çalışmamı istedi. Bu tür işlerde tercih ediliyordum, boylu poslu güçlü bir delikanlıydım. Bazen de komşuların beton dökme işleri olduğunda ücretsiz bir gün ücretsiz çalışırdım.

Çalışmaya başladım, yemek molasında eve gitmeye hazırlandım. Beni zorla geri çevirdiler yemek için. Anamın yemekleri güzel olurdu. Oturduk yemek beliyoruz. Selami'nin anası Behice abla göründü, yuvarlak bir tepsiyi başına koymuş geliyordu. Bunların fakir olduğunu, benim istediğim gibi yemek olmayacağını düşünüyordum. 3-4 çeşit yemek vardı. Gözüm üzeri sapsarı kalın yumurta tabakası olan yemeğe takıldı. Yemeğe başladık, bende bir şaşkınlık harika bir lezzet, kıymalı soğan oturtmasıydı.

Daha o günden sonra öğle yaklaşırken yollara bakmaya başladım Behice ablam geliyor mu diye. Börekler, o nar gibi patates kızartmaları hatırladıklarım. Bir aya yakın sürdü çalışmam. Ustamız Selami'nin kayın psderiydi. Narin yapılı bir adamdı. Temel sırasında yirmilik briket kucağımdan kaydı, ustanın ayak parmaklarına düştü. Öyle canı acıdı ki sadece dakikalarca dişini sıktı. Öyle mahçup olmuştum ki anlatamam. Nasıl olur ya bana bir tek kelime söylemedi. Irmağın karşısından Kızılkum'dandı. Ölmüş kendisi, Allah gani gani rahmet eylesin.

Beton döküleceği gün Sevil ve Hayriye de yardıma gelmişlerdi. Bekar genç kızdılar. Benim de takılma huyum var, hala var. Ne dediğimi hatırlamıyorum ama Hayriye'nin söylediği hala hafızamda;'Hey gidi hey, biz yeşilçamlara layığız'. Şaşırdım kaldım, zayıf, kara kura bir kızdı, güzel de sayılmazdı. Sonra Kozlu'ya kocaya gitti, işçi karısı oldu.

Sonradan öğrendim ki, bu Behice ablam düğünlerde ücretiyle aşçi olarak yemekler yaparmış. İşte köyümden kısa bir hikayem.