Fareler geceyi sever. Boğalar kırmızıyı

Düşündüm de…

Ne güzeldir aslında fare olmak.

Geceleri…

Herkes uyuyunca…

Kimsecikler görmezken.

Heyecan dorukta…

Yakalanma ihtimali kapıda.

Buzdolabında…

O en nadide yiyecekleri alelacele atıştırmak.

Hımmmm. Çok riskli.

Çok da nefis görünüyorlar ama….

Yeşilll. Kırmızııı. Biberlerrr. Dolu dolu... İçleri… Bütün albenileri üstünde…

Aman Allah’ım. Peynirler…

Çeşit çeşit. Boy boy. Dilimlenmiş hem de.

Maydanozları kenarında.

Ya mezelere ne demeli?

Uffff. İçi gidiyor insanın ama… Pardon! Farenin.

Yarın önemli misafirler olmalı.

Onların ki can da bizimki patlıcan mı?

Ne olur sanki hepsinin ucundan acıcık alsam.

Allah bizi fare yarattıysa bizim suçumuz ne?

Ya anlarlarsa.

Bana ne canım. Hepsinden azar azar.

Şimdi! Evet! Acıcık. Kimsecikler yokken! Biraz da sucuktan.

Oooo. Pastırma hazretleri de buradaymış. “Enflasyon mu düştü ne”? Gel bakim sen buraya.

Bulmuşken böylesine mükellef bir sofrayı…

Hanidir de yememişken hani?

Şimdi! Evet! Harika!

Ya mide fesadından ölürsem?

Yok be…

Ayda yılda bir!

Ölürsem de öleyim.

Onlar kendilerine ziyafet çekecek, biz aç mı yatacağız?

Olmaz ki ama... Bu bize yapılmaz ki. Yemeden de yatılmaz ki…

Allahtan reva mı?

Hak mı?

Adalet mi bu?

Wauwww. Rokfor peyniri de varmış burada.

Onun için değmeyin keyfimize efendiler.

Bu gece bize ziyafet var.

Bu gece her yer kırmızı. Her yer cazibe.

Hııımmmm.

Tıkırtı mı geliyor ne?

Hadiii. Kaaççç. Çabukkk.

Kaçiyim bari.

Kaçtım.

Bye.