Farklı enstantaneleri yakalama girişiminden vazgeçiş telkini

Bazen asansöre bindiğimde, varmak istediğim katın numarasına basmak yerine arada rast gele seçtiğim herhangi bir katın numarasına basmak istiyorum. Asansör seçtiğim kata vardığında, aniden kapısının açılması ile karşılaşacaklarımı ve göreceklerimi merak ediyorum. “Beni orada ne sürprizler bekliyordur?” diye soruyorum kendi kendime. Durduğum katta, rast gele önüme gelen bir daireye ya da ofise dalıp, “merhaba ben geldim” demek; sonra yüzüne baktığım kişilerin tepkilerini gözlemlemek istiyorum ama ardından, çevremde bırakacağım etkinin sonuçlarından çekiniyorum.

Bu sonuçların hareketliliği ile oluşan ani değişiklikler fazladan uğraşların yükünü sırtıma yükleyebilir. Çevrenin garip bakışlarıyla karşılaşırım. Vereceğim yanıtların geçerliliğinden ve yapacağım açıklamaların yeterli olabileceğinden kuşku duyarım. Karışıklık ve kendini ifade edememe süreci göze alınamayacak kadar büyük riskler içerir. Sonuçta bu isteğimden vazgeçiyorum. Başlangıçta çıkmak istediğim katın numarasına basıyorum ve düşündüğüm tüm zorlukları yaşamıma katma olasılıklarını kolayca ortadan kaldırıyorum. Arada zorunlu olarak, başka kişilerin ineceği katlar olursa da, gözlerimi yukarı kaldırıp, o katta olanları görmezden geliyorum. Böylece tanık olacağım fazladan bir kaç enstantaneyi de görme ayrıcalığını yaşamıyorum. Ben harika biriyim.

Asansörü kullanmak yerine merdivenleri yürüyerek çıksam, her katta görebileceklerimi görebilsem, alternatifleri yakalasam, arada bekleyen sürprizleri, anları özümseyerek yaşasam, istediğim yere uğrasam!

Hayır hayır, merdivenleri yürüyerek adım adım çıkmak, zorlu ve zahmetli bir tercihtir. İnsanı soluk soluğa bırakır. Bir de kişinin kondisyonu ve donanımı zayıfsa, arada mola vermek zorunda bile kalabilir. Tökezleyip yere kapaklanabilir. Merdivenleri yürüyerek çıkmak insanın kendi bedensel gücü ile gerçekleştirdiği bir eylemdir. Ter içinde kalır sonra.

Ben her zaman yaptığım gibi sadece asansörü kullanıyorum. Arada farklı bir katın numarasına basmak istesem de, bu istediğimden hemen vazgeçip çıkmak istediğin katın numarasına basıyorum. Böylece yaşamım tam ön gördüğüm düzende sürüyor.

Ya elektrikler kesilirse!

Kesilirse kesilsin. Cep telefonum da yanımda üstelik, elbet birisini ararım. Hem jeneratör vardır ya da elektrik mutlaka geri gelecektir. Ben harikayım canım.

Harika dedim de aklıma geldi:

Kendi kendime yapmış olduğum bu güzel telkin ile; çiçekler yağmur olmuş üzerime yağarken, başımın seviyesinden yere düşme süresince ne kadar güzel bir görüntü oluşturuyorlar. Çiçeklerin bu kısa yolculuğunda varacakları tek yer ne yazık ki ayaklarımın altıdır. Onlar yere düşse de, yine de çok güzel görünüyorlar. Harika biri olarak adımlarıma dikkat edeyim de üzerlerine basmamayım bari.

Görsel : Yurttaş Kane'den bir sahne.