Galapera'da bir öykücü öğretmen yazar, Aydın Akdeniz

Yazıma ‘Hiç bitmezdi bu öykü. Hani yazmakla diyorum.’ Satırlarıyla başlamak istedim. Bu satırlar Aydın Akdeniz yazarımızın Zühre'ye Kanat Çırpmak adlı öyküsünün sonuç paragrafının son satırları. Yazar sanki yazma serüvenin başlangıç nedenini ve hedefini bu iki cümle ile (başka söze gerek bırakmadan) özetlemiş. Öykünün soğuk ve karlı bir kış günü hayat bulduğunu giriş cümlelerinden anlamak kehanet olmasa gerek. Cama düşen kar taneleri benim kadar sizinde öykünün içine sürüklenmenize yol açması hiç de olasılık dışı değil doğrusu. İlerleyen cümlelerde aynı yolu kat eden şahısların bir birlerine yabancı oldukları ve hatta aynı ülkeden bile olmadıklarını anlıyoruz. Tek ortak yanları yine her ikisinin de ortak bir tanışları olan bir yazarın müsveddelerinin bilerek yada yanlışlıkla kahramanımıza yollanmış olması.

İleriki paragraf ve satırlarda Avrupa’dan Asya’ya dek tüm kültürlerde ortak bir kavram olan   Batıya göre Venüs, bize göre Zühre yıldızından yola çıkılarak efsanemsi bir kuş olan kuğu ve bir avcının öyküsü kısaca anlatılmış. Yazar burada sanırım insanlığın ortak kültür mirası olan bir kavramdan yol alıp ortak değerlere dikkat çekmeyi istemiş ve bence başarmış.

Yine ilerleyen satırlarda yazarımızın uyku ile uyanıklılık, gerçek ile düş halini tasvir edişi gayet ustaca.

Kısaca değinmek gerekirse baştan itibaren bir solukta okunacak ve her cümlesinde, her satırında hem yeni baştan heyecanlanıp yenidünyalara yelken açacağınız bir öykü. Kurmaca mı gerçek mi o okuyucunun avucuna bırakılmış bir bebek gibi: Besleyip büyütmek size kalmış. Ne demişti yazar yazımın ilk başında anımsayın ‘Hiç bitmezdi bu öykü. Hani yazmakla diyorum.

http://blog.radikal.com.tr/Sayfa/zuhreye-kanat-cirpmak-32839