Galatasaray’da umut yok, Mersin’de Ümit var!.

Bu, o Galatarasay mı?

Bu soru, daha çok sorulur. Sabık başkanın “miras” bıraktığı sorunlar, geldi kapıya dayandı.

UEFA kapısında tedirgin bekleyiş sürüyor.

Öncesinde, Mustafa Denizli’ye sarılma, Denizli’nin umut dağıtması, ayakta kalmayı sağlamadı. Kimi futbolcuların, siyasetçi söylemine öykünerek, “Biz bitti demeden bitmez” demeleri, o futbolcuların bittiğine dönüşüyor.

Mustafa Denizli’nin “kahinliği” sözde kaldı. Ama o, olumsuz gidişi dile getirmesine karşın yine de umutlu!. Açıkça, bu ortamda benimle, bu futbolcularla bu iş yürümez demek yerine “edebiyat” yapıyor.  Buharlaşan bir “ruh”tan söz ediyor; ”Galatasaray ruhu denen bir hadise vardır, o ruh böyle günlerde mutlaka ortaya çıkar." diyor.

“Kötü” gidişin nerede duracağı belli değil; ama belli olan çok şey var!.

*****

Bu, o futbolculardan oluşan Mersin İdmanyurdu değil mi?

İlkyarıda ve ikinci yarıdaki havası göz önünde tutulduğu zaman sorulan, yanıtı hüzün verici soru...

Transfer yasağı ve olanaksızlık nedeniyle geleni olmayan, ama ikinci yarıda gideni olan takım...

İlkyarıda dağıtılan puanlar; 17 maçta toplanan 10 puan...

Yıllardır başta olanın ve adamlarının, futbolcuları önemsemez bakışları...

Ve Teknik Direktör Ümit Özat’ın, transfer yerine futbolcuların alacaklarının ödenmesini istemesi...

Ve takımın birden dirilmeye başlaması...

Bu dirilme sürer mi, sonuç alınır mı, yani son üçün üstüne çıkılır mı, bunu da yaşayarak göreceğiz.

*****

Zorda olan iki takımın mücadelesi...

Galatasaray, yıllar sonra Mersin’de yeniliyor. Alınan 3 puan, Mersin İdmanyudu’na güç katıyor.

Galatasaray, Mersin’e gönülsüz gezmeye gelmişti sanki.

Görüntü her şeyi anlatıyor:

İlkyarıda kaleyi bulan bir iki cılız şut... Vuruşlarda top, kaleci Muammer’de kalıyor. İkinci yarıda kaleyi bulan ilk etkili şut, 82. dakikada geldi, Yasin Öztekin, kaleci Muammer'i geçemedi. Muammer, 84. dakikada Chedjou'nun şutunda topu kornere çeldi.

Ve 88. dakikada Podolski’nin kafa vuruşuyla gelen gol.

Hepsi bu kadar; fark bire indi.

Semih Kaya’nın atılması, sarı kartların çokluğu, Galatasaray’ın iyi oynamadığını gösteriyordu.

Ya Mersin İdmanyurdu?

O kadar yokluk içinde ayakta kalmak mücadelesi umutla sürüyor. Herkes canla başla oynuyor. Ümit Özat, Mersin İdmanyurdu’na bir “ruh” katıyor. 

Ancak özel arabayla ulaşılan, bir de en az iki kilometre öteden başlayan araba geçişi yasağına karşın stada varan o kadar seyirci, Ümit Özat sayesinde “ümitvar”...

Hele bir futbolcu var ki, seyir zevki veriyor.

Kıvrak çalımları, yıpratıcı koşuları, kalabalık içinden kıvrılarak sıyrılması.... Bir taraftar, top ona gelince, onu kendince yüreklendiriyor:

 “Haydi oğlum, Karayılan!.”

Karayılan, Nakoulma, her “büyük” takımda olması gereken bir futbolcu.

*****

Mustafa Denizli, gerçekleri “edebi” olarak da olsa, dile getiriyor.

O “pes” etmez, umut dağıtan söyleminden artık uzak. Çünkü o da artık, denizin bittiğini kavrıyor. Üstü kapalı da olsa, kendisinin sorunların/ gidişin dışında olduğunu anlatmak istiyor.

(Akhisar maçından sonra hafta içinde 'psikolojimiz biraz bozuldu' demiştik. Ama bugün demek ki, bizim ligde ciddi bir algı sorunumuz var lig maçlarıyla ilgili. Görüntümüz ne koşu, ne istek, ne sevgi olarak... İnanılmaz olumsuz bir tablo vardı ortada. Fazla eleştirecek bir şeyimiz yok.")

Ya Ümit Özat ne diyor?

“Yolun başındayız. Lig, daha yeni başlıyor.”

Görülen o ki, Denizli için, yolun sonu gelmiş, Lig bitmiş; Ümit Özat için daha yeni başlıyor. 

Denizli’nin hesapları tutmadı, işlerin “kahinlik”le yürümeyeceği anlaşıldı. Ama Ümit Özat, 4 maç için koyduğu “6 puanlık hedef”, daha şimdiden tuttu. Şimdi gözler kalan Beşiktaş, Osmanlıspor maçlarında...

Son söz:

Galatasaray’da umut yok, Mersin’de Ümit var!.

https://www.facebook.com/turgutcelik

https://twitter.com/#!/turgutcelik

turgutce@yandex.com