Gebe bulutlar

İstanbul’da hava sisli puslu, yağmur yağdı yağacak. Öyle dolu, gebe bulutlarda yok aslında ya da var da ben göremiyorum. İşte böyle havalarda insan daha çok kendi; belli belirsiz bir hüzünle birlikte farklı düşünceler kapınızı çalar. Hayatın hızı biraz daha yavaşlar sanki, boğazdan geçen vapurların sis düdüklerini duyan ve onları düşlersiniz. Denizler hakkında ne çok öykü var ve bu yüzden belki de çocukluğumda bir gemide tayfa olma düşleri kurardım. Son günlerde kendim olduğumda, yani kendime kaldığımda insan nedir diye düşünür buluyorum kendimi. Yani maldan mülkten, çevreden, giysilerden arınmış olarak hatta incir yaprağından arınmış Adem olarak insan nedir? Hiç kendinize böyle baktınız mı? İşte bugün, tam olarak bunu yapmaya çalışıyorum. Et, kemik, kısaca bedenin dışında kendimi nasıl tanımlarım, ona bakıyorum. Büyük ağırlığımı anılarım oluşturuyor. Anılarım, birikmiş anılarım.  

Fiziki dünyanın dışındaki dünyam. Başka ne var diye bakıyorum. Gelecekle ilgili ümitlerim, kaygılarım, düşüncelerim. Bunları birleştiriyorum, sonra ortaya gerçek ben çıkıyor. Anılarım gerçek, mutlak; geleceğe dair yönüm kuramsal. Yani, anılarım ağır basıyor. Ne yük ama… Neyi biriktirdiğime bakıyorum. Ne kadar dostluk biriktirmişim, ne kadar sevda biriktirmişim, ne kadar acı ve utanç ve ne kadar sevinç.. İşte benim toplamım bu. Sizinki gibi yani, belki biraz az, belki biraz fazla. Ve “neden acı ustasıdır şairler/ Çünkü en çok taşırlar aşkları.” Sevgili İlhan Berk… En zor ustalık, acı ustası olmak sanırım. Televizyon açık, kulağım televizyona takıldı (oysa takılma işlevi göze ait bir eylemdir.)  

Cem Özer’le bir söyleşi yapıyorlar. Bildik “ Artiz” tiplere benzemiyor, adam gibi adam, birikimli birine benziyor. Adem’in Trenleri filminde sabah ezanı okuyan hafız gibi kalmış aklımda. Arada Ferrarisini Satan Bilge sözü geçti. Bir kitap adı bu. Nasıl bir kitapsa artık. Bilgenin ferrarisi neden olsun? Konu kendi çizgisinin dışına çıktı, bitirelim.