Geç gelen mutluluk

Açık denizlerdeki fırtınalarda sürüklendi durdu ruhum yıllarca. Oradan oraya sürüklenen sığınacağı güvenli bir liman arayan ama bulamayan yelkenliler gibiydi...

Çok okyanuslar geçtim böyle, çok denizde yitip gittim. Kırılmış yürekler, yırtık yelkenlerde kaç seferden yorgun döndüm.

Yalnızlıklar, isyanlar, umutsuzluklar, kaygılarla geçti gençliğim...

Kısacası yorgun denizciler gibiydi yüreğim, savaşmaktan bitap, bi çare. Tümden yitmişti umutlarım.

Çok emek verdim kendime ''Aysun'' olabilmek için. Tüm savaşlarım, yorgunluklarım bu yüzdendi.

Değmesine değdi ama bu hayatıma mal oldu. Şimdi düşünüyorum da kendi kendime zorlaştırmışım zaten zor olan hayat oyununu...

Hayatımda ilk kez serbest bıraktım yüreğimi nereye sürüklerse beni. İlk kez daha bir keyif alıyorum yaşamdan.

Bunda hayatıma giren adamın rolü büyük. O limanı oldu fırtınalardan yorgun yüreğimin. Onunla dinginim şimdi.

Onunla huzurlu ve sakin.

Biliyorum anlamak için belki çok geç ama en büyük servet huzur ve sağlıkmış.

En büyük özlemim ise ''sukunet''. İyiki onu tanımış ve onunla evlenmişim...

Yıllarca rüyalarımda deniz gören evler gördüm, en çok istediğim gün batımlarını izleyeceğim bir evde oturmaktı.

Şimdi göl gören bir manzaraya nazır en sevdiğim klasik müzikleri dinleyip, huzur bulduğum bir evde yaşamanın keyfini çıkarıyor ve geçmişteki savaşlarıma hayıflanıyorum...

Kısacı geç gelen mutluluğumun tadını çıkarıyorum.