Geç kalınmış çocukluk

Gökyüzünden damlalar düşse ve her yer ıslansa...

Bu, bir kızın hayali olmuş olsa, hayat buna gülümser miydi? Kimbilir belki de önümde duran şu mürekkep şişesi devriliverse de kapkara bir leke alsa masamı.

Kaanlıklar bu masa gibi yalnızca boyadan ibaret olsa...

Oysa kaldırıp başını baktığında, ruhuna gülümsemeler dolmalı.

Çıkıp dışarı eğer aşıksan o adama, aşkını tereddütsüz söylemeli ya da çıkarıp ayakkabılarını ıslak asfaltta koşup, yüzüne vuran ılık rüzgarla çocukluğuna dönmeli...

Çok mu ayıp olur? Komşun Levent Amca, sert bakışlarını sana doğrulttuğunda çok mu ayıp etmişsindir?

Sen tam otuz bir yaşındasın ve sekiz yaşındak gülümsemeyi tekrar yüzüne kondurabilmişsin.

Belki de ayıptır. Öyle ya, sen otuz bir yaşındasın!!!

Zaman... Kaygısız, acımasız zaman gülümsemene çizgiler eklemiş, ışıltılı gözlerini çok eskilerde bırakmış.

Bir gün yakanı bırakmayan zaman, seni terk ettiğinde bir yağmur damlası düşsün yüreğine.

O çocuk kalpli ihtiyar kadının hatıraları yaşasın soğuk bedeninde.