Geçmedi

Ben susmak istedim günün en konuşkan saatlerinde. Tüm kelimelere, tüm seslere kapatmak istedim kendimi… Kulaklarım duymazsa, sesler aklımın süzgecinden geçmezse eğer kafamı tırmalayan o ses geçer sandım. Geçmedi…

Sokaklarda gezmek istedim günün en kalabalık saatlerinde… Kalabalıklar arasında düşüncelerimi unutur, içsesim beni rahatsız etmezdi belki. İşte o zaman bu aklımı alan isyanlar geçer sandım. Geçmedi.

Günün en güzel saatinde uyumak istedim. Gözlerim, aklım, düşüncelerim, yüreğim uyursa, kendime sataşmalarım da biter sandım. Bitmedi…

Kalemi, kâğıdı bırakıp; suya yazmak istedim düşüncelerimi… Coşkun bir ırmak olur da akarım sandım… Akmadı sular… Akmadı düşüncelerim…

Gecenin zifiri karanlığında aydınlık olmak istedim… Sokakları, gökyüzünü, yolları net bir şekilde görürsem bana yön gösterirler de kendimi kolay bulurum sandım… Bulamadım… Kayboldum…

Renkli renkli rüyalar görürsem, tozpembe hayaller kurarsam içimdeki kasvet biter sandım… Bitmedi… Hiç gitmeyecek gibi yerleşti…

Ben hayatın içinden geçen rüzgârın hep devam etmeyeceğine, gün gelip bizi terk edeceğini sandım… Geçmedi, gitmedi… Fırtına olup savurdu…

Bir an olsun konuşmak istedim. Zamanı geçirmem ve ne istiyorsam olur sandım… Geçti gitti zaman…

Güzel bir şiirin mısralarında gezinmek istedim… Belki umut dolardı aklımın odalarına… Şiir sustu, silinde mısralar… Tek kelimeyle vuruldu hayat… Her şey geçer sanıldı… Geçmedi oysa…

Fotoğraf : Recep Güleç / http://www.recepgulec.com/images/023b.jpg