Geçmiş geleceğe ayna tutar.

Türk futboluna bir dönemler futbolcu olarak damgasını vuran insanların şimdilerde geri planda futbola verdikleri hizmetleri izliyoruz. Örneğin Ertuğrul SAĞLAM, bir teknik direktör daha yoktur istifa ederken diğer taraftarların da haline üzüldüğü. Sayın Sağlam Beşiktaş'tan ayrılış hikayesinde ki duruşuyla bile gönülleri fethetmişti. Şimdilerde ise kendisine verilen bu değerin boşuna olmadığını gösteriyor ve saygınlığını artırıyor.

Bazıları da var ki bu geçmişinden asla kurtulamıyor. Şahane bir şehir takımı Kayserispor'u da verseler , hatta Türkiyenin en iyi stadlarından birini inşa edip hizmetine de sunsalar, hep destek olan bir yönetim anlayışı da sergileseler olmuyor. Tolunay KAFKAS da buna örnektir. Trabzonspor O kavga etmese de kazanıyordu O'ysa kavga etmeden bağırıp çağırmadan kırmızı kart görmeden bir maç çıkaramıyordu .

Son zamanlarda Kayserispor'un da Tolunay gibi yıkan, yapmayan bir futbol anlayışına bürünmesi normal karşılanır olmuştu. Hatırlıyorum Saha kenarında Roberto Carlos'u eliyle ittirmesini ki karşısındaki sadece televizyonda izleyebildiği bir adamdı. Kendini beğenmişliği ve bunu normal görmesini hep garipsemişimdir. Bülent UYGUN'A bir maç sonrası nerdeyse "çıkışta görüşürüz "demey gelen açıklamalar yapmıştı.

Geçtiğimiz sezonun özellikle ikinci yarısında her puan kaybedildiğinde "seneye daha iyi olacağız "diye açıklama yapıyordu. Türkiye'de hiç bir şehir ve yönetim ben bu seneyi kaybettim seneye bakalım anlayışına bu kadar sessiz kalmazken Tolunay aslında Ertuğrul SAĞLAM'ın mirasını yiyordu. Şimdilerde ise "sezon sonuna yokum" demekte.

Güle güle, aman geri gelme! kavga ve huzursuzluk üzerine kurulu futbol anlayışına yer kalmadı modern dünyada.