Geçmişin gölgesi

Her bayramda olduğu gibi büyükler ziyaret edildi birkaç hafta önce. Her zaman yapmak istediklerim arasında olmuştur eski fotoğrafları alıp da teknolojiyi işin içine karıştırıp, o hafif rutubet kokusu yok edip, tamamen manasız bir hale sokmak bütün geçmişi... Nitekim başardım sayılır. Bazen anlamlı çoğu zaman zoraki bayram ziyaretlerinden birinde elime geçirdim sonunda geçmişin izlerinden birkaç deste resim.

Her zamanki nankörlüğümle bir kenara attım ilk etapta tüm resimleri. Daha önemli işlerim vardı çünkü. Bilgisayar başında, monitör ile gözlerim arasındaki mesafeyi ayarlayamamak mesela. Bu "çok önemli" işlerimden bir sıkkınlık kaptığım bir an şu resimleri taratayım dedim. Artık ekranda görme zamanı gelmişti resimleri...

Bir görevmiş gibi davranıyorum nedendir bilinmez. Halbuki isteyen bendim "nostalji" klasörümün olmasını... Resimleri taratmaya başladım seri bir şekilde. Bir yerden sonra sıkıldım, bıraktım yine yarıda her işimde olduğu gibi.

Resimleri taratma işlemini bitirip kontrol aşamasına geçtiğimde bu resim çıktı karşıma. Çok komik görünüyorlardı. Anneannem ve çocukları. Yani annem, teyzem ve dayılarım.

Birden o komedi aklımı karıştırdı. Ne de güzel görünüyorlardı aslında. Ne kadar saftı. Hepsi dizilmiş resim çektirmek için hazır kıta bekliyor ve poz veriyordu. Şimdilerde elimizdeki telefonları kendimize çevirip de çektiğimiz, çapsız ve olmayan bedenli, sadece başımızdan ibaret resimlerimizden ne kadar da güzel duruyolardı. Ne kadar eskiydi ve ne kadar zor...ve pixelleri ne kadar da fazlaydı...

Bilgisayar ekranında bile hüzün verebilecek kadar güzeldi aslında geçmiş...-miş'li geçmiş zaman olmasının verdiği boşvermişliğim geldi aklıma.

Utandım... Belki de güzeldi bayram ziyaretleri...