Geçmişin öfkesini gelecek nesillere devretmek

Hepimiz ne kadar da masumduk bu dünyaya gözlerimizi ilk kez açıp ciğerlerimize dolan havayla ilk çığlığımızı attığımızda. Büyüdükçe kirlendik, belki de kirletildik. Farkına bile varmadan ailemizin, arkadaşlarımızın, toplumun bize yüklediklerini sırtladık. Kimimizin gücü yetti, kimimiz ise altında ezildik bize yüklenenlerin. Büyüdükçe geçmiş nesillerden devraldığımız korkular ve ön yargılar gönül terazimizin ayarını bozdu. Bizde geçmiş nesiller gibi anlayamadığımızı, tanımadığımızı, bize yabancı geleni etrafımızda istemedik. Onlardan kortuk ya da korkutulduk.

Öyle ya da böyle hepimiz masumiyetimizi beşiğimizde bırakıp büyüdük. Bugünün “kindar”, öfkeli, ön yargılı bireyleri olduk. Sadece farklı düşünüğümüz, farklı giyindiğimiz, farklı dili konuştuğumuz, farklı ırktan geldiğimiz, farklı bir dinden hatta mezhepten olduğumuz için hırpalamaktan, yıpratmaktan, nefret etmekten hatta öldürmekten çekinmedik birbirimizi. Kendimizce bir tarih yazdık ama bunu hep kanla yaptık. Üstüne üstlük bu kanlı, öfke dolu, korku dolu, kin dolu mirası nesilden nesle kuşaktan kuşağa aktardık. Her nesil hem geçmişin hem de bugünün korkularını, tabularını, önyargılarını gelecek nesillere aktardı. Böylelikle her nesil hep bir öncekinden daha öfkeli, daha önyargılı, daha tahamüllsüz yetişti.

Küçük çocuklar düşünün beraber parkta oynayan, her biri farklı bir dinden, farklı bir milletten, farklı bir ırktan olsun. Bu çocukların arasında fesat var mıdır? Bu çocuklar arasında ön yargı var mıdır? Bu çocuklar birbirine kin duyar mı? Peki ne olur da bu çocuklar gelecekte birbirlerinden nefret edecek noktaya gelirler? Bir yetişkin gelir ve geçmişten devraldığı öfke tohumunu çocukların yüreklerine eker. “Ali’nin ataları ile bizim atalarımız geçmişte savaşdı. Ali’nin ataları bizim atalarımızı katletti” ya da “Ayşe’nin ailesi gibi olanlar bu ülkeyi mahvetti” der. O andan sonra çocuk için ne Ali eski Ali’dir ne de Ayşe eski Ayşe’dir.

Zaman geçtikçe yüreklerdeki kin tohumları artar ve geçmişin masum çocukları bugünün öfkeli yetişkinlerine dönüşüverir. Halbuki biz yetişkinler çocuklara koşulsuz ve kuralsız “Sadece sevmeyi” öğretebilsek... Anlamadığını, tanımadığını, kendi gibi olmayanı koşulsuzca sevmeyi... Geçmişin kan davalarını geçmişte bıraksak ve gelecek nesillerin yüreklerine bunu devretmesek...Geçmişte kimin kime düşman olduğunun, kimin kimi öldürdüğünün bugünü ve bugünün nesillerini zehirlemesine izin vermesek... Can vermeye ya da can almaya gönüllü savaşçılar yerine birbirini anlamaya ve beraber yaşamaya gönüllü barış elçileri yetiştirsek, yarının dünyası bugünün ki kadar kirli ve kanlı olur mu?

Umut DAĞ