Gerçekten yaşıyor muyuz?

Kim daha çok seviyor?

Sevdiğini bir saat görebilmek için uzun yollar kat eden,

sesini duyabilmek için uygun zaman bekleyen,

kendi karnını doyurmadan karşısındakini merak eden,

bir fincan çayda bir ömre bedel mutluluğu keşfeden,

“ben” den çok “biz” i düşünebilen,

yaşadığı her şeyi an be an sevdiğiyle paylaşabilmek için direnen,

seni yalnızlığını gidermek için değil huzuruna ortak etmek için isteyen,

ellerini tutmadan saatlerce gözlerine dalabilen,

bir filmin melodisinde aşkın ritmini duyabilen,

gözlerine baktığında sana seni gösterebilen,

yokluğunu kabullenmeyip seninle yaşlanmak isteyen...

***

Sevmek sözde olduğu gibi özde de kolay mı?

Bir adam ya da bir kadın karşısındakini hayatına dahil etmekle onun tüm sorumluluğunu almak istercesine canını dişine takar mı? Çok mu şey bekliyoruz aşktan?

Çok şey değil de, sanırım yapabileceklerimiz kadarını istemeyi bilemiyoruz. Hep bana olsun diye beklerken, karşımızdakini unutacak kadar bencilleşebiliyoruz.

Kendi çıkarlarımız söz konusu olduğunda ardımıza bakmadan gidebiliyoruz. İstemediğimiz bir şey yaşandığında bir gün ringe çıkmanın olası olduğunu düşünüp o an bir şey söylemesek bile cepte biriktiriyoruz. Aleyhine delil olarak, hiç olmadık zamanda sunuveriyoruz.

Sahi biz ne kadar dostuz ilişkilerimizde? Ne kadar olduğu gibi, şeffaf, dümdüz, yapıcı olabiliyoruz?

Bugünü dünle değerlendirirsek, geçmişte yaşanan aşkları dinlersek sorular soruyu doğurmaya devam edecek.

Ve tek bir soru tüm konuyu özetleyecek; “bugün biz gerçekten yaşıyor muyuz?”