Geride kalanlar...

Geride kalanları düşündüm. Ve düşünürken fark ettim ki en çok düşünülen en çok kırdığınızmış. Her aşk beraberinde yeni umutları ve bir o kadar da kırgınlıkları getiriyor. Yüreğinizin parçalara ayrıldığını hissediyorsunuz. Bu son diyorsunuz "Kimse daha fazla incitemez beni! " Sonra gel zaman git zaman acı geçiyor külleniyor yüreğinizde ki o hiç bitmeyecekmiş sandığınız ateş...
ve bir zaman sonra olasılıkla da kendinizi ve yüreğinizi nadasa bıraktığınız bir zamanda... Şahıslar geçmesini beklerken gözlerinizin önünden, bir siuet beliriveriyor beklenmedik... En çok kırdığınıza dair... Kaç kişi oldu böyle hayatınızda ? Bu suçunuzla yüzleşebilecek cesareti bulabildiniz mi kendi içinizde ?
Keşke karşıma çıksa da savunsam kendimi dediniz mi hiç ? Ya da yeter artık bitsin bu ceza bu ah ve ruhum bu lanetin şiddetinden kurtulsun mutlu olayım artık diye haykırdınız mı ? Heyhat ben şanslı azınlıktanım sanırım !

Dualarım kabul oldu ve sekiz yıl sonra hiç beklenmeyen bir şekilde karşıma çıktı... Çıktı ama suçluluk duygum öyle bir örselemişti ki beni yaşadığım onca kırgınlıktan bir tek bu zalimliğimi sebep olarak buluyordum kendim de dedim ya bir çeşit lanet !! Öğrendim ki... Öğrendim ki en çok kırgınlıklarınızı değil kırdıklarınızı hatırlıyormuşsunuz geride kalan aşklar içinde.. Ve bu ne yazık ki herkes için aynıymış... Şimdi arkanıza yaslanın tüm suçlardan arındırın yüreğinizi ve özgür kaldığınızı hissedin tüm suçluluklardan ... Yeter ki sadece biz yaşayalım kırgınlıkları, başkalarını affetmek her zaman kendinizi affedebilmekten kolay oluyor çünkü...