Geriye ne kaldı?

Bayram mayram çok da umurumda değildi bugün. Birikmiş ne varsa karşı saldırıya geçmişken ruhumda, sokaklarda gördüğüm dini vazifeden çok hayvan katliamına dönüştürülmüş kan gölleri ve kötü kokular olmasa Kurban Bayramı olduğunu bile anımsamayacaktım belki.

Düşündüm uzun uzun... Bir ziyaret bahanesiyle doğup büyüdüğüm sokaklarda gezdim ; çocukluk ve ilk gençlik yıllarımı geçirdiğim evlerimi gözledim. Depremde hasar görüp yenilenmiş lisemin önünden geçtim...

Evet.. O bile yenilenmiş... Evler ya yıkılmış yenileri yapılmış, ya kentsel dönüşüm sırasını bekliyor.

En son anneannemle dedemin evine uğradım. Çoktan bu dünyadan göçmüş sevgili dedemin oturduğu koltuğun durduğu salonu izledim nemli gözlerle.. Belediye sorunları nedeniyle yıkamamışlar daha...

Ömürleri boyunca sahip olmak için didindikleri evler, artık onlarsız... Gıcır halleriyle yeni misafirlerini bekliyorlar. Ey acımasız hayat ! İçi boşalmış gibi her şeyin. İnsanların, evlerin, duyguların...

Üzülünce sahilde yürürdüm. Esen sert  rüzgar alır giderdi hüzünlerimi... Yağmur yağınca burnuma gelen toprak kokusu yaşadığımı yeniden hissettirirdi. Uzun sürmezdi küslüklerimiz. Niyetler kötü olmayınca kırgınlıklar çabuk bırakırdı yerini barışa...

Şimdi.... Şimdi bimem ki... Farklı işte her şey. Rüzgar hüzünleri alacağına acıları sert sert vuruyor yüzüme.

Toprak kokusu kaybettiğim sevdiklerimin adresini veriyor acımasızca. Küslük yok artık. Kırgınlık aldı yerini.

Tek taraflı yapılan iyiliklerin yerine gelen, geçmeyen kırgınlıklar... Kızgınlık bile barındıramayacak kadar kalıcı ve derin....

Siz söyleyin e dostlar geriye ne kalmış??

Kuru bir nefes mi? Vefa beklentisiyle kendimizi paraladığımız çocuklarımız mı?

Galiba galiba bir kendimiz kalmışız geriye... Son kullanma tarihi dolana kadar bu emanet bedenimizin....