Goethe caddesi ya da yeni Osmancılık

Goethe Caddesi ya da Neo-Osmanizm

Münih'in Goethe caddesi sadece Almanya' nın değil, dünyanın en Türk caddelerinden biri olsa gerek. Türk süpermarketleri, bankaları, seyahat ajansları, kuaförleri, kuyumcuları, elektronik eşya satan dükkanları, cafeleri, lokantaları (yakınlarda bir yerlerde minaresiz bir de cami var galiba) ve vesaireleri ile rengarenk bir atmosfere sahip olan bu caddede Almanya kentlerinin insanın içine sıkıntı veren o aşırı düzenliliğinden ve disiplininden kurtulup, kendinizi bir süre harikulade bir özgürlük duygusuna kaptırabilirsiniz. Türk iseniz memleket hasreti giderebilir, varolmanın dayanılmaz hafifliğine erebilir; Alman iseniz önce biraz yabancılık çekebilir sonra da kendinizi tatilde gibi hissedebilirsiniz.

Oysa yalnızca Türkler yoktur Goethe caddesi ve çevresinde. Orası aynı zamanda Sırpların, Bosnalıların, Hırvatların, Romenlerin, Yunanlıların, İtalyanların, İspanyolların, Afrikalıların, Arapların, Kürtlerin, Yahudilerin, Hintlilerin, Uygurların, Özbeklerin ve şu an aklıma gelmeyen pekçok diğer halkın da buluşma yeridir.

Taksiler, otomobiller İstanbul dönüşü yapar Goethe caddesinde; Münih'teki en taze sebze meyveyi oradaki manavlar satar; kasapların camında “halal (helal)” yazar. Bundan ötesi, lokantalar, artık yemeklerini çöpe atmaktansa dilencilere vermeyi tercih ederler ki “Allah rızası için” ya da “Allah işini rast getirsin evladım”, diyerek kaldırımlarda oturan Romen ve Türk dilencilerle Rumeli aksanıyla Türkçe konuşan ve köşe bucak gezen Çingene falcılar son derece olağandır.

Bütün bunlar, Sex-shoplarla, otellerle yan yanadır. Belli köşeler insan pazarıdır da. Son zamanlarda Slav ülkelerinin kadınları değil, Iraklı Kürt erkekler bu pazarda çoğunluktadır. Bir bakışta farkına varırsınız onların: Gıcır gıcır, bilmem ne marka kot pantolonlar vardır çelimsiz bacaklarında. Parıl parıl tişörtler bir kaç beden dar alınır ki göğüs kasları biraz belli olsun. Son model bir de deri ceket çekildi mi sırta, kara saçlar da jölelendi mi artisttirler mübarek! Cep telefonunun çağrı müziği, İbrahim Tatlıses'ten bir parça çaldırdı mı, uzun kirpiklerini sevinçle kırparlar. Ne bombalar , ne silahlar patlamıştır kimbilir o uzun kirpiklerin çerçevelediği gözlerin önünde ki; pasif olarak hizmet verdikleri müşterilerinin patlamalarından pek korkmazlar. Herşeye rağmen Almanya Irak'tan daha iyidir!

Goethe caddesine damgasını vuran sadece Türkler olmadığı halde, yabancı kökenli çoğu element Alman halkı tarafından bazen yaygın bir şekilde “türkisch” olarak değerlendirildiğinden Goethe caddesindeki herşey ve herkes Türk olarak kabul edilir. Türkiye'deki herkes Türk ise, Goethe caddesi de Türk'tür elbet. Eee, ne de Osmanlı torunuyuz! Neo-Osmanizm buralara kadar sıçradı gayrı.