Gözlerini unutamıyorum.

Tüm Velilere ithaf olunur!!!

Sürekli alışveriş yaptığım mağazalardan bir tanesindeyim. Mağaza sahibi ahbabım.

Alışveriş yapmasam da, çay ısmarlamadan göndermez sağ olsun.

Günlerden Cuma.
Eşiyle, kızı geldi ben otururken.

Kız ilkokula gidiyor.Küçücük.

Mavi bir şapka gözlerini örtüyor.

Anne heyecanlı, vakur.

- Göster bakalım karneni babana.

Küçük kız mutlu değil..

İçimden "karnesi kötü herhalde" diye geçirirken.

“ Aferin benim akıllı kızıma” deyip sarılıyor baba küçük kıza.

Kızın yüzü gülmüyor.

“ Hepsi beş amcası” deyip karneyi bana uzatıyorlar. Ne dersleri görüyorum ne de notları.Aklım çantamda, “ufaklığa hediye edebileceğim bir şeyler var mı?” Diye düşünüyorum..

Ne olur ki benim çantada hediyelik?

Belki bir not defteri, belki bir dolma kalem.

Çaktırmadan bakıyorum.

Hiçbir şey yok..

Çıkartıp para versem……. Ayıp olacak..

Çaylar geliyor.

Küçük kız tezgahın yanına çöküyor..

Yüzü hala gülmüyor.

Anne başlıyor konuşmaya

- Takdiri de var babası!

Bizim zamanımızda orta okul ve lisede verilirdi, “Takdir” ve “Teşekkür”..

İlkokulda bu neyin nesi ki?

- Emeklerim boşa gitmedi. Valla karnede bir tane dört olsaydı yırtardım (!) Velilere de not veriyorlar artık.( Karnenin bir köşesini gösteriyor) benimki de beş.( Pes! Kim başlattı? Ne zaman başlattı bu uygulamayı?)

Dilimin ucuna sıralanıyor kelimeler..Ağzımı açsam …..Açabilsem… Ne söyleyeceğim ki? Hiç!

Anne devam ediyor;

- Takdir aldım diye böbürlenme küçük hanım..Ortaokulda göreceğim ben seni! Ah ah ….bir takdir almadan gel eve, bak bakalım ben seni gebertiyor muyum? Gebertmiyor muyum?

Çömeldiği yerde, mavi şapkasının altında kayboluyor küçük kız…..

Mağazadan çıkıyorum..

Kaç gündür gözlerini unutamıyorum.

FOTO: FATİH YALÇIN.

http://csg.cizgi.com.tr