Güçlü İnsanlar da Ağlar...

Her zaman güçlüydü,  ne olursa olsun, başımıza ne gelirse gelsin, daima dimdik ayakta durmayı bilirdi. Dağ gibiydi, sonsuz güvenirdik ona.

Ben içten içe hep ona özenirdim, onun kadar güçlü ve kararlı olmak isterdim büyüdüğümde.

Aslında biraz da kavgacıydı, yaşamla kavga eder gibi bir hali vardı.

Sanki bunu içten içe savunma mekanizması haline getirmişti.

Sert görününce insanların ondan uzaklaşacağını, ona ve ailesine zarar vermeyeceklerini düşünürdü.

Kısmen de haklıydı aslında, öyle olurdu çoğunlukla.  Bağırmaya ve öfkelenmeye başladığı zaman, yanında kimse kalmazdı!

Sesi her zaman gür çıkardı. Bazen olur olmaz zamanlarda öfkelenir, hıncını bizlerden, kardeşim, ben ve babamdan alırdı.

Onu ilk kez ağlarken gördüğümde 10-11 yaşlarımdaydım.

O günü hiç unutamıyorum.

Babamla tartışmışlardı. Aslında her zamanki sıradan ve klasik tartışmalarından biriydi. Özel bir durum yoktu ortada.

Sonra birden yüksek sesle bağırarak ağlamaya başladı!

O gün dayımlar da bizdeydi. Şaşırarak ve biraz da endişeyle ne olduğunu anlamaya çalıştık.

Aynı şaşkınlığı dayım ve yengem de olanca şiddetiyle yaşıyorlardı. Çünkü hiç birimiz onu bu kadar çaresiz, acılı ve ağlarken görmemiştik!

Hepimiz sustuk, birbirimize bakıp, donup kaldık.

Annem ağlayarak artık tahammül edemediğini, dayanamadığını söylüyordu....

Onu öylesine savunmasız, acılı ve kederler içinde görmek kardeşimle beni adeta yıkmıştı. O güçlü dağ gibi kadın gitmiş, zayıf, ağlayan, güçsüz bir kadın gelmişti yerine.

Annemin ağlamasına ilk kez tanık oluyorduk. Bizi derinden üzmüştü bu kadar güçlü bir kadının ağlaması.

Kardeşimle birbirimize sarılarak bizde ağlamaya başlamıştık. Dayım annemi yatıştırmaya çalışırken, yengem de bizleri başka bir odaya götürüp sakinleştirdi.

Tabii olayda en çok zarar gören ve şok geçiren rahmetli babam olmuştu aslında.
 
Çok şaşkındı ve dokunsak ağlayacaktı. Eminim o da ilk kez annemi ağlarken ve bu kadar çaresiz, güçsüz görüyordu.

İşte o gün hayatımın dönüm noktası olmuştu.

Çocuk aklımla kendi kendime düşünüp, olaylar karşısında insanlar ne kadar güçlü olurlarsa olsunlar bir an geliyor mutlaka ağlıyorlardı!

Ben mi?

Evet, her zaman güçlü bir insan oldum.

Güçlü ve ağlayan !