Gülmekten öldüren fıkra...

Yıllar önce gazetenin birinde bir haber okumuştum. Haber aynen şöyleydi. Adamın biri arkadaşının anlattığı fıkraya o kadar çok gülmüş ki, sonunda çatlayarak ölmüş. Gazete yazısının sonunda o fıkrayı da yazmıştı. Ben de bu yazımın sonunda o fıkrayı yayınlayacağım. İlk paragraftaki cümleyi de onun için yazdım zaten. :))

 

Aslında korkacak bir şey yok. Çünkü okuduğunuzda belki de size hiç komik gelmeyecek. Bana da gelmedi. Ama birgün o fıkrayı değişik bir ortamda anlatınca inanın, ben de dahil 5 kişi gülmekten neredeyse komaya giriyordu. 

 

Yirmili yaşlardayız. Benden 3-5 yaş küçük kuzenlerim ve kızkardeşimle birlikte birbirimize fıkralar anlatıyoruz. Ama ortam öyle bir hale gelmiş ki, herkes gülmek için neredeyse bahane arıyor. O arada ben söze girdim.

 

 "Bakın size bir fıkra anlatacağım, ama bu fıkrayı dinleyen birisi gülmekten ölmüş. Bu yüzden anlatmaya korkuyorum."

 

Tabii, herkes "Anlat Erol abi. ne olur anlat" diye bana neredeyse yalvarıyorlar.

 

"Yok anlatamam. Gerçekten bunu dinleyen adam ölmüş. Ben kimsenin ölümüne neden olmak istemem."

 

"Yok bize birşey olmaz. Anlat sen"

 

"Yok, yok anlatamam, bana baskı yapmayın. Gerçekten adam ölmüş."

 

"Anlat ya...Ne olur anlat."

 

"Yok, yok, siz en iyisi başka fıkralar anlatın. Bana bunu anlattırmayın"

 

"Aşkolsun Erol abi. Ne olur anlatsan. Hadi kırma bizi"

 

"Bakın bir şartla anlatırım. Kesinlikle sorumluluk kabul etmem."

 

"Tamam, tamam, istersen imzalı kağıt verelim."

 

"Ama boşverin ya...Şimdi anlatırım. Sonra gülmekten çatlarsınız filan. En iyisi ben anlatmayayım."

 

"Hani anlatacaktın. Söz vermiştin bize"

 

"Peki o zaman anlatayım. Hazır mısınız?"

 

"Hazırız. Haydi anlat."

 

Ben de gazetede okuduğum adam öldüren fıkrayı anlattım. Fıkra bitince önce herkes birbirinin yüzüne baktı. Birkaç saniye bir sessizlikten sonra herkes bir gülmeye başladı ki, sormayın gitsin. Gülmek, esnemek gibi hareketler birbirlerini tetikleyen durumlardır. Karşınızdaki esneyen bir kişi gördüğünüzde bir süre sonra siz de esnemek ihtiyacını hissedersiniz. Burada herkes aynı anda gülmeye başlayınca, artık fıkrayı unutup, birbirlerine bakıp gülmeye başladılar. Ben aslında fıkra anlatırken hiç gülmem. Bu defa o salgın bana da bulaştı. Ben de onlar gibi yerlere yatarak gülmeye başladım. Herkes bir köşeye gitmiş. Gülmemek istiyorlar ama kendilerine mani olamıyorlar. O arada rahmetli annem içeri geldi. "Ne oluyor size?" diye şaşkınlıkla sordu, ama kimse gülmekten cevap veremiyor. Kadın bir taraftan bize su getiriyor, bir taraftan şaşkınlıkla izliyor. En sonunda ben biraz toparlandım. Hepsini ayrı ayrı odalara soktum. Ama içerden gülme sesleri kesilmiyor.Uzun bir süre geçtikten sonra ancak toparlanabilmiştik. Gülmenin yerini ise hıçkırıklar almıştı. 

 

Şimdi fıkrayı merak ediyorsunuz değil mi?

 

Bakın bundan sonrasını okumak istemeyebilirsiniz. Okursanız sorumluluk tamamen okuyanlara ait olacaktır. Bunu da peşinen söyleyeyim.  Ama önce ...

 

---------------------------------

 

REKLAMLAR

 

Şiir sever misiniz?

 

O halde Ata beyin, divan edebiyatı tadında, Şennur hanımın kısa ve anlamlı şiirleri ile, Nedim beyin kendine has üslubuyla yazmış olduğu şiirleri mutlaka okuyun.

 

------------------------------------

 

Hoca ile sohbet

 

Değişik konularda her hafta hoca ile sohbet yazılarını kaçırmayın.

 

Hoca'yı bu sayfalarda bulabilirsiniz..

 

-----------------------------------------

 

Şimdi adam öldüren fıkrayı yazıyorum.

 

Olay Kuzey kutbunda geçer. Eskimolu bir çocuk annesiyle konuşmaktadır.

 

"Anne sen üşüyor musun?"

 

"Hayır evladım, üşümüyorum."

 

"Peki babam üşür mü?"

 

"Yok, baban da üşümez."

 

"Peki ablam üşür mü?"

 

"Hayır ablan da üşümez."

 

"Peki büyükbabam, babaannem?"

 

 "Hayır evladım onlar da üşümez.Biz eskimolar hiç üşümeyiz."

 

"Anne"

 

"Efendim yavrum?"

 

"Anne, ama ben üşüyorum"

 

------

 

Devamını beklemeyin. Çünkü fıkra bitti.