Gülümseyen resimler bırakmak

Bu günlerde Türkiye'de güvercinler düşüyor bir bir güzelleştirmeye çalıştıkları manzaralarımızdan eksilerek. Karbondioksitli maviliklerimizden düşüyorlar çok sevdikleri topraklara. Başucumuzda kanat sesleri giderek azalıyor, solgun, pastelle boyanmış gibi İstanbul'un kışı bekleyen yüzü. Bilimum bütün faktörleri ile götürüyor zalim bir sessizlik değerlerini Türkiye'nin.

Bir ülkede biz sıradan insanlar günlük yaşantımızı sürerken birileri hep gökyüzünü maviye boyar geceleyin, hep kanat çırpar sesini duymamız için barış dolu bir Dünya'nın, hep yürüdüğümüz yollarda ayaklarımız kanamasın diye ayıklarlar sivri taşlarını patika yolların, köprü kurarlar uçurumların arasına bütün gövdeleriyle. Bir mum gibi dibini aydınlatmadan hep çevrelerinde ki aydınlığı düşünürler eriyip gideceklerini bilerek ve görevini yapmış bir gülümsemeyle çekilmiş fotoğraflar bırakarak giderler.

Sayın İsmail cem, yaşamla, toplumla ilgili teorileri olan ve bu teorilerinin çok az bir kısmını hayata aktarabilmiş önemli bir aydındı. Sayın Bülent Ecevit gibi topluma saygılı olmayı, dürüstlüğü, ilkelerinden taviz vermeme gibi erdemleri aşılamış ve özellikle Ege'nin iki yakasında birbirine merhaba demeyi dahi unutmuş iki milleti kucaklaştırabilmiş büyük bir siyaset adamıydı. Güle güle sayın İsmail Cem. Saygılarımla...