GÜNDE ON DAKİKADA NE OLUR?

KORONAVİRÜS sürecinde eğitimciler bir kez daha öğrencilerinden uzaklaşmakla kalmadı, onlarca yıldır devam eden öğrenci öğretmen arasındaki gönül köprüleri, bağlar da zayıfladı. Bir öğretmenin gözünden yaş getiren; öğrencilerinin birlikte bir fotoğraf çektirme isteği, küçücük çocuğun amasız fakatsız, sevgiyle öğretmenine sarılmasıydı onlar da geride kaldı.

Herkes profesyonelleşmeyi övdü. Materyalist bir dünya düzenine tam yakışan şey de buydu. Daha fazla mekanik, daha fazla soğuk, daha fazla asık surat (özellerde parana göre gülümseme) satın alınan gülümsemeler, satın alınan derslere mukabil, satın alınamayan şeyler vardı bir zamanlar.

Her meslek profesyonelce yapılabilir. Bu doğal, şöyle bir ortamda ne yapılacak? Çocuklar evlerinde, kiminin evinde televizyon yok, televizyonu olanın evinde kendine ait odası olan yok, birden çok kardeş belki de tek göz odada, önümüz kış yakacak yok. Herkes aynı şartlarda değil, zengin zaten her şeyi satın alabiliyor. Ömrünü bile uzatabiliyor, lüks sitelerde yaşıyor, havuzlu villalarında evlerinde yatılı hizmetçiler yatılı öğretmenler çalıştırabiliyorlar. Ya o mini mini birler,  zor durumda olan gençler ve çocuklar ne olacaklar?

Ben size söyleyeyim yine bu zor süreçte isterse fark yaratacak nadide meslek dallarından biri de öğretmenlerdir.

Nasıl mı? Öğrencilerini arayarak, hal ve hatırlarını sormaları, öğretmeninin sesini duyan bir çocuk ve gençte oluşan motivasyon, milyar dolarlık makinelerin yaptığından fazlasını yapmaya yetecektir. Ama olmaz, neden mi? Çünkü onlarca yıldır öğretmen profesyonelleştirildi, onlarca eleme sisteminin süzgecinden geçirildi. Zenginlere ayrı fakirlere ayrı, torpillilere ayrı, adamı olan ayrı davranılarak her durum ve şartta kendisine durması gereken yer ısrarla öğretilen öğretmen soğuk makinelerin başından yürekleri ısıtamayacağının farkına değil!

Hâlbuki bir öğretmen şu günlerde üç dört öğrencisini arayıp halini hatırını sorsa, üç beş dakikalık motivasyon konuşması yapsa, belki okullar açık olduğu zamanlardaki etkiyi yapmazdı ama gibi yürekleri ısıtır, moralleri yükseltirdi. Hayat; bunca hır-güre rağmen küçük ve güzel anıların özeti, güzel hayatın özü de bu tür anılardır.