Güne bembeyaz uyanmak

Sabahın ilk saatleri, perdeyi aralayıp, pencereden dışarı baktım. Henüz güneş ışınlarını yollamamıştı yeryüzüne. Siyah bir fonun içinde her yer bembeyazdı. Kar, usul usul gökyüzünden süzülüyor ve toprakla kavuşuyordu.

Pencereyi açtım, mis gibi kar kokusu sardı odayı. Serinlik doldu sıcak mekana. Yeşil çamların üzerinde beyazlıklar öbek öbek. Damların kırmızısı da görünmüyor artık. Sokaktan bir iki araba geçmiş, yolda tekerlek izleri.

Kışın keyifli yanı bu işte. Beyaz bir güne uyanmak. Hatta dışarıya çıkıp, kar topu oynamak. Çocukların saflığına ulaşmak... Kardan adam yapıp, kendini beyazlığa bırakmak. Yağan her bir taneyi izlemek, üstüne düşen karın eriyişine tanık olmak.

Biliyorum, yolları kapanan köylerde hamile eşini doktora yetiştiremeyen, saatlerce trafikte kalıp işe gidemeyen, sokaklarda yaşamak zorunda olan bu yazdıklarıma kızacak. Haklı da.

Ancak, önemli olan içinde bulunduğun durumun hep olumsuzluğuyla yaşamaktansa, anın olumlu yanını da fark etmek. Bir an için durup, fark etmek. Sadece bir kaç saniyeliğine bu yanını da görebilmek. En azından denemek.

Haydi bir de bu yanını görelim. Her şey bizim için. Kar işkence de olabilir, rahmette. Karar bizim.

Çimen Erengezgin